picture // minsung (1972)

1

1958

Minho arabada resmini çizerken, gülerek şarkı söyleyen anne ve babasına baktı.

"Anne! Baba!" Annesi ona döndü. Defterini çevirip, çizdiği resmi gösterdi. "Bak, bizi çizdim. Sen, babam, anneannem ve dedem." Gülümsedi. "Minho'm... ne güzel çizmişsin." Eline aldı ve gülümseyerek resme baktı.

"Bu ben'de kalabilir mi?" Hızla başıyla onayladı. "Hayatımın sonuna kadar saklayacağım." Akşam saatleriydi ve yağmur yağıyordu.

Bir kamyonetin ışığı gözünü aldı. Arabalarına doğru geliyordu. "Anne-" Arabaya çarptı.

Annesi, Minho'nun kucağına düşmüştü. Minho'nun ayağı sıkışmıştı. Acıyla inledi. "A-anne. B-baba?" Babasıda anneside ölmüştü. Oda bayıldı. Annesinin ve babasının kanları resmine bulaşmıştı.

Hastanede gözlerini açtı. "Annemle babam nerde?" Polis memuru yanına geldi. "Sen küçük Minho olmalısın. Nasılsın? Ayağın acıyor mu?" Trafik kazası aklına geldi. "Annemle babam! Onlar neredeler!?"
"Minho sakin ol." Ağlamaya başladı.

"Annemle babamı istiyorum!"
"Minho, sana nasıl diyeceğimi bilmiyorum ama... annenle baban... onlar..." Yutkundu. "...onlar öldüler."

Aniden dona kaldı Minho. Daha 10 yaşındaydı. Bu kadar erken yaşta anne ve babasını kaybetmişti.

"A-annemle b-babam... öldüler m-mi?"
"Üzgünüm." O günden sonra Minho kimseyle konuşmamıştı ve topallamaya başlamıştı.