Escaping the Reality (COMPLETED)

Chapter 6

Tw: violence; child abuse

I don't regret anything.

Being happy with them; my friends, the taste of freedom in just a day... It was all worth it. As long as I became happy, just that day. I forgot ally my problems. All of them.

The taste of freedom with them.

I wish I could taste it for a long time.

"Hello?"

[Grant told you to call him.]

Natahimik ako. Sinadya ko talaga na hindi tumawag kahit kanino pag-katapos ng nangyari. Wala naman akong ibang sasabihin sakanila at isa pa, ayokong makita nila ako sa ganitong kalagayan.

[Where are you?] Tanong ni Margie.

Kinagat ko ang ibabang labi ko at niyakap ang tuhod ko. Sobrang sakit ng katawan ko. I could feel that my body aching so much. Buti nalang napaki-usapan ko ang manager namin na hindi muna ako makakapasok. Pakiramdam ko ay hindi ko kayang kumilos dahil sa mga pasa ko sa katawan.

"M-Margie..." I need to push them away from me. Alam kong nag-aalala na naman sila saakin pero ginusto ko naman na pumunta kagabi. Wrong timing lang na si Papa ang umabang saakin kanina.

[I'll pick you up-]

"No!" Pag-pipigil ko kay Margie. "H-Hindi na kailangan... ayos lang ako. Hindi ako naabutan nila Mama kanina." Pag-sisinungaling ko. Mariin akong napapikit at napatungo. Ayoko na silang mag-alala saakin. Sanay na ako, Ang tagal na nilang ginagawa saakin 'to.

Wala akong narinig mula kay Margie. Naging tahimik ang linya namin dalawa at dahil wala naman akong balak sabihin lahat ng detalye ay wala rin akong masabi.

"Walang nangyaring masama saakin pati kay Charlotte." Dagdag ko pa. It was half true. Walang nangyaring masama kay Charlotte. Buti nalang talaga tama ang ginawa ko na hindi muna siya pabalikin sa bahay dahil kung hindi, pati siya nadamay dahil sa pagiging makasarili ko.

[The next time you lie to me, make sure it's believable.] Margie coldly said.

Ito ang mahirap sakanila. Ang hirap mag-sinungaling sakanila dahil alam nila ang lahat. Hindi ko kayang itago lahat dahil kitang-kita nila lahat. Naramdaman ko ang pag-bigat ng dibdib ko nang maalala na naman ang lahat ng nangyari kanina. To avoid making noises because Charlotte is now sleeping, I covered my lips. Tears already running to my cheeks. My body start shaking as I took a step as I got near to our house. Hindi pa ako nakaka-isang hakbang papasok sa loob ng bahay namin ay isang matigas na bagay ang tumama sa ulo ko. Pakiramdam ko lahat ng dugo ko sa katawan ay nawala. Nanlalamig ang kamay at sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

Simula na...

Alam ko na ang susunod na mangyayari saakin. Safe si Charlotte at mabuting ako lang ang nandito. Pinag-isipan ko ito. Mag-mula sa paano kung si Mama o Papa; isa sakanila ang maabutan ko pag-balik ko ng bahay pero ngayon... parehas silang dalawa na mukhang inaabangan ang pag-uwi ko.

"Saan ka galing?" Matigas na tanong ni Papa saakin.

"P-Papa..." Iyon lang ang lumabas sa bibig ko dahil sa sobrang kabang nararamdaman ko. Hindi ko mawari bakit hanggang ngayon, kinakabahan at natatakot pa rin ako sakanila kahit na matagal na nila akong inaabuso. Siguro ay dahil alam ko ang kapasidad nila. Alam ko na baka pag-sinuway ko sila, mas malala ang manyayari saakin.

Nanlaki ang mga mata ko nang damputin ni Papa ang isang vase na walang laman. Sa sobrang bilis ng pangyayari ay naramdaman ko nalang na tumama ito sa balikat ko at kasunod ang maingay na pag-bagsak nito sa sahig.