The complicated badboy

Hoofdstuk 32

Hailey Adams

Vince en ik kijken naar de televisie. Geen idee wat we kijken maar het is wel leuk. 'Moeten we Elle zo niet ophalen?' Vraagt Vince. 'Oh shit, hoe kan ik dat nou vergeten.' Ik spring op van de bank en check mijn telefoon om te zien hoe laat het is. 'We hebben nog tien minuten.' Zeg ik terwijl ik gehaast naar de gang loop om mijn jas aan te doen. 'Oh dat redden we wel.' Vince loopt achter me aan en pakt ook zijn jas. 'Ik hoop het.' Zeg ik mompelend. Ik pak mijn fietssleutel van het rekje met sleutels en open de deur. 

Nog geen dertig seconden later fiets ik alsof mijn leven er van afhangt. 'Hailey, jezus doe je mee aan de olympische spelen ofzo.' Vince fiets iets achter me en is buiten adem. 'Het is toch zielig als Elle daar alleen staat.' Zeg ik. 'Het is geen wereldramp Hailey, je wil niet weten hoevaak ze mij zijn vergeten.' Vince grinnikt. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Ik weet heus wel dat het niet het einde van de wereld is als ik iets later ben op het schoolplein, maar toch. 

Na een paar minuten bereiken Vince en ik de school waar Elle heen gaat. Ik haal opgelucht adem wanneer ik tientallen kinderen zie rennen en spelen. De ouders van de kinderen staan in kleine groepjes met elkaar te praten. Het lijkt een beetje op een aula van een middelbare school. De spelenden kinderen zijn de bruggers die nog door de school rennen. De ouders zijn een mix van populaire scholieren, rodelende scholieren en slimme scholieren. 

Vince en ik zetten onze fiets neer en lopen het schoolplein op. Ik kijk om me heen maar zie Elle nergens. 'Zie je wel Hailey er zijn nog genoeg mensen.' Vince kijkt me aan met zo'n typische blik van: ik had gelijk. 'Hailey!' Die stem herken ik. Ik draai me om en zie dat Elle op me afrent, ze komt de bosjes uit en zit onder de blaadjes en takjes. Ze springt in mijn armen die ik wijd open houd. 'Hee Ellie.' Ik geef haar een knuffel. 'Hier.' Elle drukt een paar verfrommelde papieren die ze uit haar jaszak haalt in Vince zijn handen. Vince kijkt haar vragend aan. 'Het zijn tekeningen, heb ik speciaal voor jou getekend toen we een uur mochten tekenen.' Elle kijkt Vince lief aan, Vince glimlacht. 'Dankjewel Elle.' Zorgvuldig vouwt Vince de verfrommelde papieren op en stopt ze in zijn broekzak.

'Wat deed je in de bosjes?' Vraag ik aan Elle terwijl we naar de fietsen lopen. 'We deden verstoppertje en het leek me wel een goede verstopplek.' Elle pakt haar fiets. 'Je bent wel een beetje vies Ellie.' Ik pluk een blaadje uit Elle haar haar. 'Ongelukjes zitten in een klein hoekje.' Elle steekt haar tong naar me uit. 'Ze heeft wel gelijk.' Vince lacht. 'Ik hoorde laatst Tim en Thomas zeggen dat ik een ongelukje ben, maar zo vaak val ik toch niet in de modder?' Elle kijkt me vragend aan. Ik durf Vince niet aan te kijken en probeer mijn lach in te houden. Toch kijk ik voorzichtig naar Vince maar die heeft zich ook van me afgedraaid. 'Tim en Thomas zijn etterbakjes.' 'Dat wist ik al maar ben ik een ongelukje?' Elle kijkt me bloedserieus aan. Technisch gezien weet ik niet of Elle een ongelukje was maar ik ga niet tegen een kind van acht uitleggen wat een ongelukje is. Als ik dat wel doe dan komen er meer vragen en wanneer ze eenmaal begint met vragen houdt het nooit meer op. 'Elle je moet je niks van je broers aantrekken.' Zegt Vince ineens. Ik kijk hem aan en zie dat die nog steeds zijn lach in houdt. 'Precies Ellie.' Vince en ik pakken ook onze fiets en gaan dan richting huis. 

'Eet je mee Vince?' Mijn moeder pakt een pan en dat maakt duidelijk dat ze eten gaat koken. Vince zijn blik gaat naar de klok die boven de deur hangt. Het is halfzes. 'Ik zou heel graag willen maar ik kan helaas niet.' Verbaasd kijk ik Vince aan. Wat gaat die doen? 'Oké maar dan mis je wel mijn lasagne en dat is natuurlijk zonde.' Mijn moeder glimlacht. 'Als ik dit nou eerder geweten had.' Ook Vince moet lachen. 'Wat ga je vanavond doen dan?' Vraag ik nieuwsgierig. Het is heel even stil maar net niet zo stil dat het gênant is. 'Ik moet nog wat dingen regelen en moet eigenlijk nu weg.' Vince probeert het met overtuiging te zeggen maar je merkt dat die aarzelt. Vince staat op groet mijn moeder en loopt dan naar de gang, gevolgd door mij. 'Wat is dit voor stiekems.' Zeg ik een beetje geïrriteerd. 'Er is niks stiekems Hail.' Vince pakt zijn jas en geeft me een kus. 'Wat ga je nou echt doen?' Vraag ik. 'Iets regelen Hailey.' 'Wat is regelen?' Vince opent de deur. 'Hailey ik vind je heel lief en alles maar laat me even oké. Als ik zeg dat ik iets moet regelen dan moet je daar niks achter zoeken.' Zegt Vince boos en loopt dan de deur uit. Een beetje geschrokken blijf ik staan, waar slaat dit nou op? 'Nou ja zeg.' Mompel ik. 'Zei je iets?' Vince draait zich om. Ik kijk hem boos aan en duw dan de deur met een harde klap dicht. Ik wil van de deur weglopen maar ik blijf toch staan. Ergens hoop ik dat die nu aanklopt en me vertelt wat die gaat doen maar Vince is koppig dus ik sta op niks te wachten. Ik ben niet teleurgesteld want ik heb zelf boos de deur dicht geklapt zonder iets te zeggen. Ik vind het wel vervelend dat Vince weg is terwijl we ruzie hebben. 

'Gaat alles goed daar?' Roept mijn moeder vanuit de keuken. 'Jahoor.' Ik loop naar de woonkamer en ga op de bank zitten. 'Kun je mij vertellen waarom kinderen altijd je spullen kapot maken?' Vraagt mijn vader die op de bank een boek zit te lezen. 'Omdat kinderen kinderen zijn.' Met een zucht ga ik zitten. 'Dat is geen reden Hailey, waarom moest die deur zo hard dicht.' Mijn vader klapt zijn boek dicht en legt die op het bijzet tafeltje. 'Omdat ik daar zin in had.' 'Kijk dat is alsnog geen goede reden maar wel iets.' 'Pap ik heb geen zin in dit filosofische gedoe.' 'Ik vraag niks filosofisch lieverd.' Ik wil iets zeggen maar het geluid van mijn telefoon laat dat niet toe. 'Sorry pap ik moet even opnemen.' Zeg ik als ik zie dat het Ava is. Ik sprint naar mijn kamer en neem op. 'Hailey, eindelijk!' Ava haar stem klinkt paniekerig 'Jemig Ava wat is er? 'Ik ben zwanger.' 'Je bent wat?' Gil ik. 'Hailey!' Roept Ava 'Niet zo schreeuwen straks horen je ouders het.  'Ava dit is een grapje.' 'Ik zou willen dat het een grapje is Hail maar als het een grapje is dan zou ik nu niet in de wc staan met een positieve test.'