The complicated badboy

Hoofdstuk 33

Hailey Adams:

Ik druk voor de derde keer op de bel maar niemand doet open. 'Ik weet dat je thuis bent Ava.' Roep ik en ik klop met mijn hand op de deur. 'Ik weet ook dat je alleen thuis bent want de auto's van je ouders zijn weg.' Nu sla ik met twee handen op de deur. 'Je kunt niet zes weken niet op school komen en mij vier weken negeren nadat je me belt met het nieuws dat je zwanger bent.' 

We hebben vakantie van school. Het is zes weken geleden dat Ava mij gebeld heeft met het nieuws dat ze zwanger is, sindsdien is ze niet op school geweest, heb ik haar niet gezien en negeert ze alles en iedereen. Ik weet dat haar ouders veel werken en nooit thuis zijn dus die zullen het denk ik ook nog niet weten. 

'Ava, echt waar als je nu niet open doet dan ram ik de deur open.' Roep ik boos. Ik kan nog niet eens een blik met augurken openen, laat staan een deur open trappen maar ik ben echt radeloos. 'Laat me met rust Hailey.' Hoor ik Ava zacht zeggen het klinkt ook een beetje zwak. 'Ava laat me nou alsjeblieft naar binnen.' Zeg ik smekend. 'Ik hoef geen preek van je Hailey, ga weg.' 'Ik ga je helemaal geen preek geven lieve schat, ik wil er voor je zijn dus doe die rot deur open.' Ik sta nu met mijn oor tegen de deur in de hoop dat ik iets hoor. 'Ava!' Roep ik en daarna volgt een diepe zucht. Ik draai me om en laat me tegen de deur naar beneden zakken. 'Ik ga niet weg Ava, desnoods slaap ik tegen je deur vannacht. 

Ik hoop toch dat ze die deur open doet want tegen een deur aan slapen lijkt me niet de meeste comfortabele optie van de wereld. Ik hoor nog steeds niks, dus zit er niks anders op dan maar te wachten. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en open whatsapp. Geen nieuwe appjes. Stiekem hoopte ik dat Vince me geappt had maar dat is helaas niet gebeurt. Ook Vince en ik hebben in de afgelopen zes weken geen normaal fatsoenlijk gesprek gehad. Sinds die avond dat hij ineens weg moest en ik toen boos de deur dicht sloeg hebben we elkaar alleen nog op school gezien. Op school hebben we elkaar beiden vermeden. Dus ja onze relatie heeft niet lang volgehouden, misschien maar beter. 

'Hail, ben je er nog?' Ik schrik wakker. Ik ben dus toch in slaap gevallen. 'Ja.' Roep ik snel terwijl ik een snel op mijn telefoon kijk voor de tijd. 02:33. 'Oh kutzooi.' Mompel ik als ik zie dat ik zeventien gemiste gesprekken van mijn moeder heb en twintig van mijn vader. Ik app ze snel dat ik bij Ava slaap. Het is zaterdag dus dat moet wel kunnen. Mijn vader is gelijk online en appt dat dit nog gevolgen gaat krijgen. Ik vrees huisarrest maar ja dat zie ik dan wel. 'Ava doe nou open.' Ik sta op en bonk weer op de deur. Ik merk dat ik mijn geduld begin te verliezen. 'Ava doe nou verdomme open ik vries dood van de koud.' Met mijn eigen armen geef ik mezelf een soort van knuffel. 'Ava het is niet dat ik bij iedereen zijn huis voor de deur in slaap val, doe open.' Ik hoor wat gerommel, een slot dat open gaat en dan volgt de deur. Ik kan wel gillen van geluk maar inplaats van gillen sla ik geschrokken een hand voor mijn mond. 

In de deuropening staat Ava. Ze ziet er slecht uit en dan bedoel ik echt slecht. Haar ogen zijn dof en de sprankeling die je altijd in haar ogen zag is weg. Haar mooie rode haren zitten in een slordige staart. Ze is ontzettend mager en haar kleding zit onder de vlekken. 'Oh lieverd.' Een traan rolt over mijn wang en Ava begint te huilen. Ik trek haar voorzichtig maar snel in een knuffel. 'Rustig maar, ik ben er en ik ga niet weg.' Ik streel haar over haar rug. 

Ava haar huis is één grote bende. Vieze borden, glazen en kopjes staan overal en je moet uitkijken waar je loopt. Pizza dozen liggen door de hele woonkamer en de geur is niet uit te staan. 'Meestal is het iets netter.' Ava veegt een traan weg. 'Maak je geen zorgen Ava we gaan straks een grote schoonmaak houden.' 'Hoeft niet, als mijn ouders thuis zijn is het niet veel netter.' 'Ava zeg me niet dat je altijd in deze leefomstandigheden woont.' Van buiten ziet Ava haar huis er zo net en strak uit maar van binnen is dat een heel ander verhaal. 'Mijn ouders zijn vaak een paar dagen thuis en gaan dan weer weg terwijl ze er een grote puinhoop van gemaakt hebben en dan verwachten ze dat ik het schoon ga maken. Ik heb het een paar weken volgehouden maar nu ben ik er ook klaar mee.' Ava zucht. 

'Geen zorgen ik ga je helpen, nu moet je me eerst alles vertellen.' Ik pak Ava haar hand vast. 

'Je weet dat Florian en ik een relatie hebben?' 'Ik dacht dat meneer Lace anders heette?' Vragend kijk ik haar aan. 'Nee dat heeft die veranderd, hij heet nu Florian.' 'Oh.' 'In ieder geval, negen van de tien keer hadden we veilige seks.' Ava stopt met praten. 'Die ene keer was het dus raak.' Mompel ik. Ava knikt. 'Shit.' 'Weet je honderd procent zeker dat je zwanger bent Ava.' Ava staat zonder iets te zeggen op en loopt weg. Een beetje verbaasd blijf ik zitten. Even later komt ze terug met een grijze doos in haar handen. Ze gaat weer naast me zitten en geeft me de doos. Nog steeds verbaasd haal ik de deksel van de doos. Ik kan ze zo snel niet allemaal tellen maar ik zie tientallen zwangerschapstesten. Één voor één pak ik ze vast. Allemaal positief. 'Ik ben ook al naar de dokter geweest. Ik heb het hartje horen kloppen.' Tranen stromen over Ava haar wangen. 'Oh Aaf.' Met een blik vol medelijden kijk ik haar aan. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. 

'Hoeveel weken ben je?' 'Twaalf weken.' Ava trilt zachtjes. Mijn ogen gaan naar haar buik. Ava merkt het en staat weer op. Ze trekt haar shirt naar achter. 'Je kan mijn buik al een beetje zien.' Je ziet inderdaad een kleine ronding. Ava gaat weer zitten en legt haar handen om haar buik. 'Weet meneer Lace het?' 'Zeg maar Florian hoor, meneer klinkt zo gek en ja hij weet het.' Aan Ava haar gezicht kun je al zien dat dit foute boel is. 'Hij wil dat ik het weg laat halen en vooral dat ik mijn mond dicht hou.' Zegt Ava zacht. Ik voel dat ik boos word, wat de fack denkt hij wel niet. Even zeggen wat Ava moet doen met haar lichaam. 'Ava het is jou lichaam dus jou keus.' Zeg ik. 'Ik weet het.' Ava laat haar hoofd omlaag zakken. 'Als jij het weg wil laten halen dan is dat jou keus en dan is dat oké. Als jij het wil houden, dan hou je het en dan weet ik zeker dat we eruit komen.' Ik probeer geruststellend te klinken, ik zou niet weten wat ik zou doen als ik in Ava haar schoenen zou staan. 

'Ik ben toch veel te jong om moeder te worden Hailey.' Ava veegt weer een traan weg. 'Je bent achttien Aaf en dat is inderdaad jong maar als jij denkt dat je dit aan kan dan mogen anderen hier niks van zeggen.' 'Ik heb nog geen eens een diploma van de middelbare, de vader is mijn docent, hartstikke illegaal. Florian kan hierdoor in de gevangenis komen.' De laatste woorden stottert ze. 'Ava, hij wist dat jij zijn leerling bent. Wat jullie gedaan hebben mag niet en dat weten jullie beide. Hoe kut dat ook klinkt.' Ik zucht. 'Je hebt gelijk Hail maar het is alsnog kut.' 'Dit is hartstikke kut.' 'Weten je ouders het?' Vraag ik als het een lange tijd stil is. 'Ja ze vonden één van de testen die ik niet goed opgeruimd had.' 'Wat was hun reactie?' 'Van hun mag ik het niet weghalen. Mijn ouders zijn streng gelovig.' 'Wat een klote situatie is dit zeg.' 

Van de vader moet ze het weghalen want als het uit komt moet hij de bak ik en haar ouders staan niet toe dat ze het weg laat halen vanwege hun geloof.' 

'Dit wordt de lastigste keuze van mijn leven.' 

Hey hallo, kleine sidenote: ik weet dat er nog een taboe rust op het onderwerp abortus. Ik zou graag met dit boek dat taboe bespreekbaar willen maken. Ik vind een eigen mening erg belangrijk maar laten we niet vergeten dat we respectvol met elkaar moeten omgaan. Ik hoop dat ik met Ava haar verhaal alle kanten kan laten zien en dat natuurlijk alles feitelijk juist is. Dit is ook geen sneer naar gelovige mensen. Toch vind ik het lastig om hier over te schrijven want ik wil iedereen in zijn waarde laten. Maar ik vind het ook belangrijk dat mensen weten dat abortus geen taboe is.