The Forgotten

Sen czy jawa?

'Czuła jak spadała.'

Przechyliła głowę próbując dociec z którego miejsca dochodzi ten dźwięk.

-Raven... - powtórzył delikatny głos - Raven

Jej imię przepływało przez jej uszy, wypełniając pustkę. Tą, w której stała i tą siedzącą w niej.

Jeden krok, drugi. Słyszała go coraz wyraźniej. Był tak bliski, że niemal namacalny. Szła w jego kierunku wschłuchując się w głos przyzywający ją:
-Raven... Raven...

Aż w końcu poczuła jak jej nogi odrywają się od podłoża. Czuła jak opadała. Powoli. Delikatnie. Jak liść na wietrze. Jak piórko.

I tylko jeden głos wciąż rozchodził się echem po jej ciele.

-Raven!

Głos zmienił barwę. Fala niepokoju zalała dziewczynę. Nagle spadanie przestało być przyjemnością. Poczuła przestrach.

-Raven! -rozbrzmiał ponownie, tuż z nad niej

Wciąż spadając, próbowała się odwrócić, lub chociaż zerknąć na przestrzeń której ciągle uciekała. Jakby odzcytując jej myśli, ktoś złapał ją za ramiona. Poczuła jak długie, kościste palce zaciskają się na jej ramionach.

Nagle przestała spadać. Stała teraz na białej podłodze, wciąż czując uścisk tajemniczej postaci.

-Kim... Kim jesteś? - wykrztusiła przerażona

Czuła jak strach zaciska się wokół jej szyi, zaciskając coraz bardziej więzy w miare jak cisza narastała.

- Jak to? - odezwał się w końcu głos za nią - To ja. To ja, Raven

Jej imię rozniosło się echem po pustce. 'Raven' powtarzało echo.

W końcu przemagając się w sobie, dziewczyna szybko odwróciła głowę. Krzyknęła z zaskoczenia, wpatrujac się w dwie skrzace się rubinową czerwienią oczodoły, jako jedyne widoczne na czarnej, jakby eterycznej postaci upiora. Uścisk zelżał. Kosciste palce, już nie wydawały się tak kościste.

Raven natychmiast, nie zastanawiając się przez chwilę, wykorzystała moment zaskoczenia i wyrzuciła rękę w kierunku nieznanej istoty.

Wtedy echo przestało powtarzać jej imię, a do jej uszu dotarł wyłącznie głośny i ostry szept, nakazujący jej spokój.

Zdziwiona otworzyła oczy, dopiero teraz zdawajac sobie sprawę, że cały czas były zamknięte.