An unusual teenager's life 2

Chapter 1

‘‘Εδώ είμαστε. Επιτέλους! Το αεροδρόμιο του Mystic Hills. Πάμε Λονδίνο! Ω ναι! Μετά από ένα κουραστικό καλοκαίρι, επιτέλους τα όνειρα μας θα γίνουν πραγματικότητα! Θα αποκτήσουμε την καριέρα που επιθυμούμε. Μακριά από το σπίτι και τους περιορισμούς των γονιών μας! Πάντα περίμενα αυτήν την στιγμή. Την στιγμή της απελευθέρωσης! Την στιγμή που θα πετάξω μακριά και θα ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο για την δική μου ευτυχία. Έχω εξασκήσει όλα αυτά τα χρόνια τις υπερφυσικές μου δυνάμεις ως λυκάνθρωπος. Ο μπαμπάς είπε ότι πρέπει να το κρατήσουμε μυστικό με τις ξαδέρφες-κολλητές μου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Δεν θα ήταν υπέροχο να γνώριζε ο κόσμος για πλάσματα σαν κι εμάς;’’

-Ει Μελ! Θα έρθεις; Το αεροπλάνο δεν θα μας περιμένει! (η ξαδέρφη μου η Juliet με έβγαλε από τις σκέψεις μου)

-Έρχομαι! (συντονίστηκα και έσυρα την βαλίτσα μου προς τα κορίτσια)

            Δώσαμε τις βαλίτσες μας και περάσαμε από τον έλεγχο. Είχε πολύ ουρά. Πολλοί άνθρωποι ταξιδεύουν για Λονδίνο! Είναι μαγευτικό! Έψαξα εικόνες στο Google, στο Tumblr, στο We♥it και έχω εμείνει άναυδη.

            Περάσαμε στην αίθουσα αναμονής. Καθίσαμε στις καρέκλες. Η Juliet, η μια ξαδέρφη μου, μιλούσε ακατάπαυστα με την Rose, την οικογενειακή μας φίλη, ενώ η Raph –το όνομα της είναι Raphaela αλλά εμείς της βγάλαμε χαϊδευτικό- άκουγε την αγαπημένη της rock και metal μουσική. Εγώ προτίμησα να κάτσω ήσυχη στην γωνίτσα μου και να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο, που μου χάρισε η μητέρα μου πριν φύγω για το ταξίδι: «The Fault in Our Stars».

-Πείνασα! (πετάχτηκε ξαφνικά η Rose)

-Κι εγώ! Μελ, θα έρθεις μαζί μου να πάμε να πάρουμε κάτι να φάμε; (ρώτησε η Juliet)

-Μα δεν πεινάω (παραπονέθηκα)

-Ε, έλα για παρέα τότε! (επέμεινε)

-Ω, καλά.

            Κατευθυνθήκαμε προς το κυλικείο. Η Juliet πήρε 2 τυρόπιτες και 4 μπουκαλάκια νερό –μήπως τα χρειαστούμε στην διάρκεια της πτήσης. Κατευθυνόμενες προς την Raph και την Rose, έψαχνα το κινητό μου στην τσάντα μου και, χωρίς να το θέλω και να βλέπω, έπεσα πάνω σε κάποιον.

-Αχ, συγνώμη! Δεν σε είδα! (είπα κοιτάζοντας τον άνθρωπο που ‘‘χτύπησα’’)