An unusual teenager's life 2

Chapter 11

-Ανεπανάληπτο… (ακούστηκε μια αντρική φωνή –άγνωστη για εμένα)

Τραβήχτηκα απότομα και γύρισα το σώμα μου προς την φωνή. Αντίκρισα έναν άντρα –γύρω στα 38 πρέπει να ήταν- με γαλάζια μάτια, καστανά κοντά μαλλιά και λίγο μούσι. Με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω εξετάζοντας κάθε λεπτομέρεια πάνω μου.

-Συγνώμη; (ρώτησα διστακτική)

-Κοίτα πως μεγάλωσες, Melody…(είπε σχεδόν καμαρώνοντας)

-Σας ξέρω από κάπου;

-Ναι, Melody… Είμαι ο Peter… Peter Hale… Θείος της μητέρας σου και αδερφός του παππού σου…

-Μάλιστα… Και γιατί δεν μου έχουν μιλήσει ποτέ για εσένα;

-Γιατί είχε γίνει μια μεγάλη παρεξήγηση…

-Τι παρεξήγηση; (τον ρώτησα και κοίταξα τον Jackson που με κοιτούσε με το ίδιο μπερδεμένο βλέμμα)

-Για να μην σου τα πολυλογώ, η οικογένεια μου και του παππού σου κάηκε στο πατρικό μου κι εγώ ήμουν μέσα και ο μόνος επιζών. Ο παππούς σου, ο θείος σου –ο Ντέρεκ- και η μητέρα σου πίστευαν πως εγώ έβαλα την φωτιά στο σπίτι. Και δεν σε άφησαν να με γνωρίσεις γιατί πίστευαν πως θα σου έκανα κακό.

-Ναι… Jackson, πάμε να φύγουμε… Τώρα… (τον τράβηξα από το χέρι και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε)

-Θα τα ξαναπούμε, Melody. (μου φώναξε o Peter καθώς έφευγα)

Πήγαμε στο παρκινγκ με το αμάξι του και μπήκαμε μέσα. Κλείδωσε τις πόρτες και έβαλε μπρος την μηχανή. Όση ώρα οδηγούσε κανείς δεν μιλούσε, μέχρι που αποφάσισε να κάνει την αρχή.

-Ποιος ήταν αυτός;

-Δεν έχω ιδέα… Πάντως ήξερε πολλά για την οικογένεια μου οπότε μπορεί και να μην ψεύδεται όσον αφορά την μητέρα μου, τον θείο μου και τον παππού μου.

-Ίσως…

-Πάντως ανατρίχιασα με αυτά που είπε…

-Φρικτό, έτσι; Να βλέπεις την οικογένεια σου να καίγεται ζωντανή…

-Σταμάτα.

-Εντάξει, συγνώμη…

-Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη.

-Εντάξει, δεσποινίς Melody.

-Χαχαχα.

-Σου έχω πει ότι είσαι τρελή;