An unusual teenager's life 2

Chapter 16

-Τι ναι; (ρώτησε όταν το σήκωσε) όχι… Ναι, κι εμείς στολίσαμε… Ναι, μόλις τελειώσαμε… Αυτό ήθελες να ρωτήσεις;… Είσαι σοβαρός;… Άντε στο διάολο Liam… Πω, έλα ρε… Είναι ανάγκη;… Εγώ δεν έρχομαι… Τι γιατί;… Ε, δεν γουστάρω τώρα… Όχου… Και τι θα δούμε;… Το Hunger Games 3; (ρώτησε και με κοίταξε)… Ναι… Ναι μισό να ρωτήσω… (έκρυψε το ακουστικό με το χέρι του και απευθύνθηκε σε εμένα) Θες να πάμε σινεμά με τα παιδιά; 

-Βέβαια… Δεν έχω πρόβλημα… (πήρε έναν μορφασμό αγανάκτησης) Α-αλλά αν δεν θέλεις μπορώ να κάτσω να σου κάνω παρέα…

-Όχι ρε, πήγαινε… Εγώ δεν θα πάω… Άσε που δεν νιώθω καλά σήμερα… (μου είπε)

-Ε, τότε ούτε εγώ θα πάω… (χαμογέλασε)

-Έλα… Να σου πω, ούτε η Melody θα έρθει… Θέλει να κάτσει εδώ… Τι γιατί;… Ε, αφού θέλει να κάτσει τώρα;… Καλά… Ωραία… Καλά να περάσετε… Άντε, γεια. (είπε και το έκλεισε) Είσαι σίγουρη ότι δεν θες να πας;

-Είμαι… (είπα και χαμογέλασε στραβά)

-Ευχαριστώ… (με πλησίασε περισσότερο)

-Παρακαλώ… (χαμογέλασα) Τι ήθελες να πεις νωρίτερα;

-Α… να… εμ… (με κοιτούσε στα μάτια)

-Ναι;

-Αύριο θα… θα πρέπει να πάμε στην βάση… Για να ξεκινήσεις την εκπαίδευση…

-Α… Α ναι… Σωστά… Ευχαριστώ… (είπα χαμογελώντας αμήχανα και ανέβηκα αργά-αργά στο δωμάτιο μου)

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και αναστέναξα στηρίζοντας την πλάτη μου στην πόρτα. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να κυλάω σιγά-σιγά πάνω στην πόρτα. Ύστερα βρέθηκα να αγκαλιάζω τα πόδια μου καθισμένη στο έδαφος.

Τι περίμενα να μου πει; Δεν είμαι καλά… Καθόλου καλά. Σηκώθηκα από το έδαφος και πήγα να ξαπλώσω στο κρεβάτι… Ζαλιζόμουν… Αλλά μόλις ξάπλωσα και άρχισα να χαλαρώνω όλα πέρασαν… Βυθίστηκα σε έναν γλυκό ύπνο…

*Zayn’s pov*

Το γεγονός ότι προτίμησε να κάτσει να μου κάνει παρέα παρά να πάει με τα παιδιά για ταινία με ξάφνιασε αρκετά. Δεν της μίλησα και «τόσο καλά» το πρωί…

Θα πήγαινα να δω την ταινία αλλά πραγματικά δεν αισθάνομαι καλά… Ζαλίζομαι, ζεσταίνομαι, δυσκολεύομαι να αναπνεύσω καμιά φορά και όταν βήχω πονάει το στήθος μου… Σίγουρα θα αρρώστησα…