An unusual teenager's life 2

Chapter 6

        Πως μπόρεσε; Πως είχε τα μούτρα μετά από κάτι τέτοιο που έκανε να με πάρει τηλέφωνο. Να με πάρει τηλέφωνο και να λέει τέτοια ψέματα. Καλά τα έλεγε ο Liam… Έπρεπε να τον χωρίσω και το έκανα… Τον αγαπάω γαμώτο αλλά δεν αντέχω στην ιδέα ότι μου έκανε τέτοιο πράγμα… Ήμασταν 1 χρόνο μαζί… 1 χρόνο ήμουν πιστή και τον αγαπούσα δείχνοντας του το κάθε μέρα και περισσότερο… Αλλά αυτός δεν το εκτίμησε… Αντίθετα, πήγε με μια… Μην την χαρακτηρίσω ΞΑΝΑ.

        Εκτιμώ το γεγονός ότι ο Zayn ενδιαφέρθηκε… Αλλά δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν… Η ώρα έχει πάει 3:45 και ακόμα να με πάρει ο ύπνος. Δεν μπορώ να κοιμηθώ… Σκέφτομαι ξανά και ξανά αυτά που μου έλεγε πριν λίγο καιρό…

*Flashback 4 μήνες νωρίτερα*

E(γω):Χαχαχαχαχα, Fred!! Χαχαχαχαχα σταμάτα… Χαχαχαχαχα!!

Φ(ρεντ): Πόσο είπαμε ότι με αγαπάς;

Ε: Χαχαχαχα πολύ!

Φ: Πόσο πολύ;

Ε: Τοοοοοοοοοσο πολύ! (έδειξα με το δάχτυλο μου τον ουρανό με τον ήλιο που φώτιζε το ανθισμένο πάρκο)

Φ: Κι εγώ σ’ αγαπάω, ζωούλα μου.

Ε: Fred;

Φ: Ναι, Mel;

Ε: Θα μου υποσχεθείς κάτι;

Φ: Ο,τι θες.

Ε: Μην με αφήσεις ποτέ…

Φ: Δεν πρόκειται, αγάπη μου…

Ε: Το υπόσχεσαι;

Φ: Το υπόσχομαι… (με φίλησε χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά)

*End of Flashback*

-Το υποσχέθηκες γαμώτο… (ψιθύρισα σφίγγοντας την λεπτή κουβέρτα στο χέρι μου)

      Άρχισα να ξανακλαίω… ‘‘Το υπόσχομαι…’’ ήταν το μόνο πράγμα μου γέμιζε το μυαλό μου… Αυτές οι δύο λέξεις. Αυτή η υπόσχεση… Την έσπασε… Πως μπόρεσε; Και μετά λέει ότι με αγαπάει… Δεν μπορώ… Δεν μπορώ… Δεν αντέχω άλλο… Θέλω να πεθάνω… Αυτό… Ναι… Αυτό θα κάνω…

       Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα από το δωμάτιο μου. Κατέβηκα τις σκάλες και διέσχισα το σαλόνι. Μπήκα στην κουζίνα με το λιγοστό φως. Άνοιξα το συρτάρι με τα κουτάλια, τα πιρούνια και… τα μαχαίρια…

     Πήρα ένα λείο, αλλά κοφτερό μαχαίρι από εκεί μέσα. Έκλεισα το συρτάρι και το κοίταξα… Θα βάλω ένα τέλος… Πρέπει να το κοιτούσα πάνω από 4 λεπτά… Σκεφτόμουν τρόπους… Τρόπους που μπορούσα να βάλω τέλος στην ζωή μου. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου αλλά όχι… Αυτό θα είναι ανθρώπινο…