Crown//Bughead

Kavuşma

İyi okumalar...

At arabası en sonunda Jonesların orman evinde durdu. Betty ve Jughead hızlıca arabadan aşağı indi. Askerler onları saraya götürmek için hazır bir şekilde bekliyordu. Jughead elleri titreyerek kapıyı çaldı.

"Adelaine! Kapıya bakabilir misin?"

"Tabii ki Caroline Hala!"

Jughead küçük adım seslerini duyar duymaz heyecanla kalbi hızlanmaya başladı. Zaten hızlıydı ama daha da hızlı atmaya başlamıştı.

Betty'de de bir fark yoktu. Ağlamaya başlamıştı.

En sonunda kapı açıldı.

Yemyeşil gözleriyle dünyalar güzeli bir kız onlara bakıyordu. Siyah örgülü saçları ve uzun elbisesiyle çok asil duruyordu.

Kız şaşkınlıkla onlara bakarken Jughead kızının karşısında dizlerinin üzerine kendini attı ve onu kendine çekip sarıldı.

"Küçük kurdum..."

Gözleri dolmuştu, görüşü buhulanmıştı. Betty ise Adelaine'a sarılmaya cesaret edememişti. Ona dokunup canını yakmak istemiyordu. Ve bu da ona kat kat daha fazla acı veriyordu. Clary göz yaşlarını silmesi için ona bir mendil uzattı ve ona sarıldı.

Jughead kızına sarılırken titreyen sesiyle onun kulağına fısıldadı.

"Seni bir daha asla bırakmayacağım... Söz veriyorum."

Adelaine ise şaşkın sesiyle babasına sarılırken konuştu.

"Baba?"

Birden ağlamaya başladı.

"Neredeydin baba!?"

"Özür dilerim bebeğim! Gerçekten çok özür dilerim!"

Jughead de ağlayarak ona cevap verdi.

"Bundan sonra hep senin yanında olacağım!"

Jughead kucağında ağlayan kızının örgüleriyle oynadı ve alnını öptü. Daha sonra onun göz yaşlarını sildi.

"Ağlama lütfen..."

Adelaine resimlerden tanıdığı babası ve annesini gördüğü için mutluydu ama aynı zamanda da onları uzun zamandır görememenin üzüntüsünü yaşıyordu. Babasına sarılmayı bıraktı ve annesine koştu.

"Anne?!"

"Küçük meleğim! Seni çok özledim!"

Betty ona dikkatlice sarıldı. Adelaine annesinin göz yaşlarını silmek için ellerini annesinin yanağına koyar koymaz eli yandı.

Betty korkuyla onun elini eldivenli elleri arasına aldı.

"Hey... Elin... İyi misin!?"

Betty hızlıca onun elini elleri arasında çevirdi. Yanık geçmişti. Adelaine annesine dokunamadığı için daha da fazla ağlamaya başladı. Betty göz yaşları arasında konuşmaya çalıştı.

"Meleğim söz veriyorum. Bundan sonra seni asla bırakmayacağız! Seni çook ama çok seviyorum! Ayrıca bu sorunu çözeceğiz tamam mı?"

Adelaine kendisini annesinin kucağına attı. Betty ona sıkıca sarıldı. Neyse ki elindeki eldivenler onun canını yakmamasında yardımcı oluyordu.

"Ben de seni çok seviyorum anne."

Betty bunu duyunca kalbi daha önce hiç olmadığı kadar ısındı. Küçük kızı ona ilk defa seni seviyorum demişti.