Lightless Sunshine

Chapter 36

Chapter 36

“You are k-kidding me, right, Icarus?” I asked, almost inaudible.

I could feel the world stopped as my breathing hitched. My chest tightened.

He cried even more as he dropped on his kness. “I’m s-sorry, Sunshine. I should’ve told you about my condition.”

Napatakip ako sa aking bibig. “You’re… dying…” Kay hirap man bigkasin ng katagang iyon, sinubukan kong patatagin ang sarili. “A-anong s-sakit mo?”

Umiling siya at niyakap ako sa tiyan at doon, para s’yang bata na inagawan ng laruan at yumakap sa ina habang nagsusumbong.

“Patawarin mo ako, mahal ko… H-hindi ko matatanggap ang pagmamahal mo sa akin. If I would be selfish, g-gusto kong makasama ka… Gusto kong bumuo ng pamilya kasama ka…”

“Icarus, sagutin mo ‘ko… Anong sakit mo?” nanghihina kong tanong sa kaniya. Yet he didn’t answer me.

Humihikbing lumuhod ako at pinantayan ang kaniyang mukha. I cupped his face gently and looked at him. His pained face squeezed my heart.

“Sabihin mo sa ‘kin… Sabihin mo, please? N-nagmamakaawa ako sa ‘yo, Icarus. Sabihin mo, anong sakit ang mayroon ka at kung bakit… bakit ka mamamatay?”

Nanginig ang buong katawan niya nang sinalubong niya ang aking mga mata. “May… may sakit ako sa p-puso… M-malala…”

Parang nadudurog ang puso ko. Mabilis ko siyang nayakap.

“K-kailan pa ‘to?”

“No’ng… college ako…” He sobbed.

Sobra akong nasasaktan nang marinig ko ang mga hikbi niya. This wasn’t the first time I heard him cry pero kahit na ganoon, hindi pa rin ako sanay na makita s’yang ganito.

“Bakit hindi ko a-alam…?” I asked myself. “Oh, God…”

“I’m sorry, baby… I’m sorry. I don’t want you to love me because I know I couldn’t make it up to you… May t-taning na ang buhay ko.”

Hindi ko na mapigilan ang sariling mapahagulgol. “You are so unfair!”

“Patawad…”

Nawalan kami ng imik ni Icarus at ang tanging maririnig lamang ay ang mga iyak at hikbi naming dalawa.

“I… I can’t absorb it… Kanina lang, masaya tayo.” Pagak akong natawa at napaupo sa sahig.

“I’m sorry…”

“You gotta be kidding me, Icarus. Tell me you’re just pranking me…” I cried. “Paano naman iyon nangyari? Masaya pa tayo kanina, ah…”

He shook his head helplessly as he reached for my hand.

“Icarus…” nanghihinang usal ko. Huminga ako nang malalim at pinilit na pakalmahin ang sarili. “Stop crying, please…”

“My Light, I’m so sorry…” he murmured.

Napailing ako at pinunasan ang magkabilang pisngi. “Why didn’t I notice it?” I murmured to myself. “Icarus, why are you so… fucking unfair?”

Napatungo siya at nawalan ng imik. I chuckled lifelessly.

“I… I don’t know what to say… It’s so fast, I am not even prepared.” My voice cracked.

We fell into a deafening silence once again.

“Are you really saying the truth, Icarus?” tanong ko. “Because if you’re not, I promise I won’t ever forgive you…”