Unreal Yet Authentic

Chapter 13: Letter

Chapter 13: Letter

                SUMAMA ako paghatid kay Jae-hun sa airport. The feeling was too awkward that I can’t even explain it. I cannot find the right words to say… Words that will not hurt his feelings. Nasa may back seat ako habang nasa unahan naman si Jae-hun tapos si Boss naman ‘yung nag-d-drive.

                Hindi ko nga alam kung bakit pa ako sumama. Hindi ko ma-explain ang nararamdaman ko. Knowing that he likes me makes me think that he feels lonely. Nakita ko naman ‘yun sa mga mata niya. Hindi talaga makapagsisinungaling ang mga mata.

                Wala rin akong nasabi at naibigay sa kaniya hanggang sa makaalis siya. Ang tanging nagawa ko lang ay ipagdasal na maging ligtas ang pagtravel niya. Nagpaalaman lang kami at nag-shake hands. Tapos niya magpaalam sa’min ng Appa niya, umalis na siya at pumasok sa area kung saan restricted na ang pagpasok namin.

                Narinig kong magbuntong-hininga si Boss after nun ay agad na kaming bumalik sa sasakyan para umuwi. Nakakalungkot rin pala.

                I boarded the front seat as Boss said. Tahimik lang hanggang sa nagsalita siya.

                “My stupid son really likes you.” Nagulat na lang ako sa biglaang litanya na ‘yun. Alam pala ni Boss na may gusto sa’kin ang anak niya. “He even told me that he likes to stay in the Philippines and he doesn’t like to attend the Military Service.”

                I heaved a sigh. Feeling ko ang haba ng buhok ko kaya lang, the feeling is still awfully awkward. Hindi man lang ako makasagot dun sa sinabi ni Boss. Ano nga ba ang dapat kong sabihin?

                “Here.” May inabot sa’kin na maliit na brown envelope si Boss. Sahod ko. Huling sahod na. Iiyak na talaga ako. T_T May pahabol pa siya nung ibaba niya na ako sa sakayan ko pauwi ng Bulacan.

                “Be sure to check that at home.”

===========================================================

                “ANO ‘YAN? SULAT?”

                Tanong sa’kin ni Harry pagdating ko sa bahay. Walang pasok si mokong ngayon. May nakaipit palang sulat sa envelope ng sahod ko. Kaya pala ang kapal nung envelope.

                “Mukhang sulat nga. T-Teka! Layo ka muna. Para sa’kin ‘to eh. Huwag ka ng makibasa!” Tulak ko sa kaniya palayo. Imbes na lumayo, siniksik niya pa ako para mabasa ang sulat.

                “Pabasa lang naman! Damot naman nito!” Inagaw niya pa sa’kin ang sulat at binukasan.

                “Hoy! Akin na ‘yan!” Pilit kong inaagaw sa kaniya ang sulat kaya lang ayaw niya pa ring ibigay. Inakbayan niya ako bigla at tinapat sa gitna namin ang sulat.

                “Ayan, sabay nating basahin.” Nakangisi niyang sabi. Haay nako! Bumuntong hininga na lang ako at binasa na ang sulat. Sulat pala ‘to ni Jae-hun.

                Sari,

                                This wasn’t my first time in the Philippines. I’ve been here a couple of times before but I always get bored and it makes me want to go back to Korea as soon as possible. When you became my teacher, I became so uneasy because we are of the same age. It makes me pissed because I am being taught by someone of the same age. But, when time passed by, I saw how fun it is to be with you.