Το πάθος της εκδίκησης (#Starterliste21) ( #TYS2021 )

Κεφάλαιο 20

Στέφαν

Την επόμενη εβδομάδα είχαμε κανονίσει με τη Γιασμίν να επισκεφτούμε τη Νέα Υόρκη ώστε να παρακολουθήσουμε από κοντά εκείνο τον αγώνα που μου είχε υποσχεθεί. Ευτυχώς είχα καταφέρει μέχρι στιγμής να γλιτώσω τις συναντήσεις μου με τον Τομ, ωστόσο μία μέρα έπρεπε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο για να δούμε τι είχε συμβεί με τα αρχεία που είχε υποκλέψει ο Τζάρεντ.

«Τι έγινε, τα κοίταξες καθόλου;» τον ρώτησα.

«Ότι μπόρεσα... έχει πολλά πράγματα εδώ μέσα και θέλω λίγο χρόνο για να τα ξεκαθαρίσω».

Ωραία σκέφτηκα ανακουφισμένος. Ακόμα είχα κάποιο χρονικό περιθώριο για να περάσω με τη Γιασμίν και να μπορέσω επιτέλους να βρω το κουράγιο να της μιλήσω.

«Εντάξει θείε. Μην αγχώνεσαι. Έχεις κι άλλες δουλειές. Όλα θα γίνουν.»

«Σίγουρα, όλα θα γίνουν Στέφαν. Δεν θα μας ξεφύγει τίποτα.» είπε την τελευταία λέξη με έμφαση. «Εσύ πώς είσαι;»

«Εμένα μου είχε υποσχεθεί η Γιασμίν ένα ταξίδι και τώρα όπως καταλαβαίνεις αναγκάζομαι να το κάνω.»

«Καημένε...» είπε ο θείος μου αλλά θα ορκιζόμουν ότι ακούστηκε ειρωνικός.

«Μη νομίζεις ότι είχα καμία όρεξη, αλλά επέμενε» είπα λίγο θυμωμένα.

«Εντάξει Στέφαν. Κανένα πρόβλημα. Απλώς σιγά-σιγά πρέπει να αρχίσεις να προετοιμάζεις το έδαφος και για το επόμενο βήμα»

«Μην ανησυχείς, το έχω υπό έλεγχο» Δεν ξέρω πώς κατάφερα να ακούγομαι με τόση αυτοπεποίθησή ενώ στην πραγματικότητα τα είχα κάνει όλα σκατά.

«Εντάξει Στέφαν, σε εμπιστεύομαι. Να το θυμάσαι αυτό όμως, ναι;»

«Ότι με εμπιστεύεσαι;» ρώτησα αργά.

«Φυσικά. Ξέρω ότι θα κάνεις το σωστό»

«Μην ανησυχείς. Το σωστό θα το κάνω» Πράγματι αυτό που πίστευα ότι ήταν σωστό θα το έκανα. Το να βλάψει όμως περαιτέρω τη Γιασμίν... δεν υπήρχε περίπτωση. Δεν το ανέφερα αυτό βέβαια.

Ήρθε το σαββατοκύριακο και με τη Γιασμίν ταξιδέψαμε επιτέλους οι δυο μας μετά από καιρό. Όταν δε πήγαμε στο γήπεδο, ένιωθα σαν έφηβος. Νομίζω ήταν από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο χαλαρός, κυρίως γιατί ήμουν μαζί της . Δεν φοβόμουν πια ότι θα με κρίνει. Ειδικά όταν με κοιτούσε με αυτό το βλέμμα λατρείας- όταν πανηγύριζα ή φώναζα- γελούσε.