Το πάθος της εκδίκησης (#Starterliste21) ( #TYS2021 )

Κεφάλαιο 15

Στέφαν

Με είχε πάρει για τα καλά ο ύπνος. Άνοιξα τα αγουροξυπνημένα μάτια μου και κοίταξα την ώρα, είχε πάει σχεδόν 10. Μα πως... ποτέ δεν κοιμόμουν τόσο αργά πάντα ξυπνούσα πιο νωρίς. Σιγά-σιγά άρχισαν οι αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας να έρχονται στο μυαλό μου. Τι έκανα; Κοίταξα δίπλα μου για να δω τη Γιασμίν αλλά δεν ήταν εκεί. Θα είχε σηκωθεί.

Γαμώτο.... Δεν πιστεύω ότι άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί έτσι την χθεσινή νύχτα. Ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Πφ... Ακούμπησα πάλι στο μαξιλάρι βαριανασαίνοντας και κοίταξα το ταβάνι. Είχε ένα λευκό χρώμα, χωρίς σχέδια, χωρίς ζωή. Προσπαθούσα να διακρίνω κάτι χαρούμενο πάνω του αλλά το μόνο που έβλεπα ήταν το απόλυτο κενό. Το κενό που ζούσα και εγώ πριν τι γνωρίζω.

Έκλεισα τα μάτια μου και ξαφνικά ήρθαν στην μνήμη μου οι στιγμές που περάσαμε μαζί... τον τρόπο που την άγγιξα για πρώτη φορά και που ένιωσα τα υπέροχα χείλη της. Δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει η χθεσινή νύχτα ήταν... από τις πιο όμορφες της ζωής μου... Παραδέχτηκα με δυσκολία... βέβαια μετά σκέφτηκα πόσες άραγε όμορφες στιγμές είχα περάσει; Τελικά ίσως να ήταν και η πιο όμορφη... προσπάθησα για λίγο να ξεχαστώ μετρώντας τις ωραίες αναμνήσεις μου και δυστυχώς κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλες συμπεριλάμβαναν μέσα τη Γιασμίν. Φανταστικά.

Ήμουν όμως έτοιμος να αφήσω πίσω μου όλες αυτές τις στιγμές και να μπορέσω να συνεχίσω την εκδίκησή μου; Νωρίς το σκέφτηκες πάλι Στέφαν... Έπρεπε να το κάνω όμως. Είχα χρέος προς τους γονείς μου να το κάνω. Διάολε είχα χρέος προς την ανθρωπότητα να το κάνω. Δεν γινόταν να συνεχίσουν οι Μίλερ την εγκληματική τους δραστηριότητα. Καθώς ξεκίνησα πάλι να ατενίζω το κενό ένιωσα τα βήματα της Γιασμίν στο δωμάτιο.

«Καλημέρα ωραία κοιμώμενε» είπε περιπαιχτικά. «Σήμερα σε πλάκωσε το πάπλωμα ε;»

Με πλησίασε και με φίλησε πεταχτά. Έβαλα το χέρι μου στη μέση της και την κράτησα δίπλα μου στο κρεβάτι. «Μάλλον κοιμήθηκα καλά... Θα είχα καιρό να το κάνω» χαμογέλασα αμυδρά.

«Σου ετοίμασα πρωινό» μου είπε γλυκά και σχεδόν έλιωσα κοιτώντας το βλέμμα στα μάτια της. Ξαφνικά θυμήθηκα τα λόγια της είμαι ερωτευμένη μαζί σου και αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου αλλού. Φοβήθηκα τι μπορεί να έβλεπε μέσα τους και είπα, προσπαθώντας να το παίξω χαρούμενος, «Τέλεια έρχομαι» Βέβαια από τη μία ήμουν χαρούμενος αλλά από την άλλη... παρέμενα μία βασανισμένη ψυχή.