Το πάθος της εκδίκησης (#Starterliste21) ( #TYS2021 )

Κεφάλαιο 17

Έκανα ένα γρήγορο ντους καθώς ήθελα να είμαι πεντακάθαρος για να κάνω την καλύτερη εντύπωση στους Μίλερ. Έβαλα ένα ελαφρύ γαλάζιο πουκάμισο το οποίο τόνιζε τα μάτια μου και ένα τζιν σκούρο παντελόνι. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Αυτό που μου πήρε περισσότερη ώρα ήταν τα μαλλιά μου καθώς ήθελα να τους δώσω ένα ανάλαφρο, επιμελώς ατημέλητο λούκ.

Τις γωνίες του προσώπου μου, τις κάλυπταν γένια λίγων ημερών, τα οποία όμως δεν ήθελα να ξυρίσω καθώς μου άρεζε η αγριάδα που πρόσθεταν στα χαρακτηριστικά μου. Μπορεί η ζωή να μη με είχε ευλογήσει με πολλά θετικά στοιχεία, αλλά τουλάχιστον μου είχε δώσει μία αξιοπρεπή εμφάνιση. Έβαλα το άρωμα μου και ήμουν πανέτοιμος. Ήθελα τόσο πολύ να τους εντυπωσιάσω, ώστε να φαίνομαι αντάξιος για την κόρη τους και αντάξιος για να μπω στην οικογένειά τους. Ωστόσο προσπαθούσα να μη σκέφτομαι το άγχος μου και να αγνοήσω την καρδιά μου που βροντοχτυπούσε. Αυτή θα ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη παράσταση της ζωής μου, η πρώτη ήταν όταν είχα την είχα γνωρίσει.

Αφού ετοιμάστηκα, ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητό μου και να πηγαίνω στη διεύθυνση που μου είχε δώσει η Γιασμίν. Καθώς πλησίαζα προς την περιοχή της και τη γειτονιά της δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω τα όμορφα σπίτια. Φυσικά και είχα ξανάρθει και ήξερα ποιο ήταν το σπίτι της πριν καν μου το πει η ίδια. Όμως δεν μπορούσα να πιστέψω ότι επιτέλους είχε φτάσει η μέρα, στην οποία θα το έβλεπα από κοντά και από μέσα.

Κάθε φορά που οδηγούσα προς αυτή τη γειτονιά δεν μπορούσα παρά να μείνω άφωνος και εντυπωσιασμένος με τις υποβλητικές μεζονέτες και τις επαύλεις της περιοχής.
Δες χρήμα... Σκέφτηκα ειρωνικά. Εντάξει και εγώ μπορεί να έβγαζα αρκετά λεφτά από τη δουλειά μου, αλλά μου έφταναν για να ζήσω μία αξιοπρεπή ζωή. Όχι για να αγοράσω επαύλεις με πισίνες και ιδιωτικά γυμναστήρια.

Σχεδόν ήθελα να κάνω πίσω, σχεδόν. Γιατί όσο παρατηρούσα τη γειτονιά και πλησίαζα προς το σπίτι της ένιωθα τον παλιό Στέφαν να αναδύεται. Η γνωστή μελαγχολία είχε αρχίσει πάλι να με κυριεύει αλλά αυτή τη φορά και με μία αίσθηση θυμού. Ένιωθα ότι έπρεπε να μπω στο κέντρο του κακού, μέσα στο οποίο έμεινε η γυναίκα, την οποία ήθελα όσο τίποτε άλλο. Όμως βλέποντας όλη αυτή τη χλιδή, η εκδίκηση γινόταν όλο και πιο έντονη στο κεφάλι μου. Ένιωθα το μίσος μου για τους γονείς της να μεγαλώνει, όμως έπρεπε να συγκρατηθώ καθώς έπρεπε να δείχνω χαρούμενος.