Το πάθος της εκδίκησης (#Starterliste21) ( #TYS2021 )

Κεφάλαιο 27

Γιασμίν

Με τη Λουΐζα αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο τετράγωνο. Γενικά από τότε που είχαν συμβεί όλα αυτά τα γεγονότα ήταν η μόνη μου συντροφιά. Ευτυχώς που είχα και αυτήν και μου κρατούσε λίγη παρέα. Τουλάχιστον μου χαμογελούσε και με αγαπούσε με ανιδιοτέλεια. Και δεν θα μου έλεγε ποτέ ψέματα. Είχα αρχίσει να σιχαίνομαι τους ανθρώπους. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν τα χρήματα. Θα πουλούσαν ακόμη και τη μάνα τους για λίγα ευρώ. Δυστυχώς σε αυτή την κατηγορία ανήκαν και οι γονείς μου.

Το τελευταίο καιρό τα χτυπήματα ήταν απανωτά. Από τη μία να προσπαθώ να μιλήσω με τους γονείς μου μέσα από τη φυλακή.... Από τη φυλακή! Από όλα τα μέρη του κόσμου οι γονείς μου ήταν στη φυλακή. Αυτό δεν μπορούσα καν να το διανοηθώ πως είχε συμβεί. Οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν ήταν μπλεγμένοι σε παράνομες υιοθεσίες και ναρκωτικές ουσίες, γεγονός που άρχισε να με προβληματίζει και εμένα πάρα πολύ. Άραγε βιολογικοί μου γονείς ποιοι είναι ; Ποιοι ήταν; Πώς με υιοθέτησαν; Τους ρώτησαν ή απλώς με άρπαξαν με το έτσι θέλω; Αν οι γονείς μου οι πραγματικοί με ήθελαν κοντά τους;

Αχ Γιασμίν δεν γίνεται όμως να σκέφτεσαι με υποθέσεις. Όμως όλες οι κατηγορίες εναντίον τους ήταν πολύ άσχημες και δεν είχα ιδέα πως θα έπρεπε να νιώθω πια γι'αυτούς τους ανθρώπους. Τους αγαπούσα μεν γιατί ήταν γονείς και με μεγάλωσαν με πολύ αγάπη, όμως θα μπορούσα να συγχωρέσω όλο αυτό το κακό που προκάλεσαν σε τόσους ανθρώπους...στον Στέφαν; Ωστόσο, δεν μπορούσα να συνηθίσω με τίποτα την απουσία τους από το σπίτι. Δεν άντεχα να ζω σε ένα τόσο μεγάλο μέρος μόνη μου. Ήταν εφιαλτική αυτήν η μοναξιά, ευτυχώς είχα και τις φίλες μου αλλά η κακή μου διάθεση παρέμενε ανεξίτηλη. Μέσα σε όλα αυτά, είχα κι άλλα τόσα πράγματα που ήθελα να σκεφτώ σχετικά με τη δουλειά μου, τις σπουδές μου κλπ. Δεν ήξερα πως θα πορευόμουν στο μέλλον. Λογικά θα συνέχιζα την ιατρική, πάντως την κλινική δεν υπήρχε περίπτωση να την αναλάβω. Βασικά με τόσο κακή φήμη πια θα ήταν σχεδόν αδύνατον. Βρισκόμουν σε ένα τούνελ χωρίς διέξοδο.

Μα δεν μου έφταναν όλα τα προβλήματα που είχα με τους γονείς μου, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα από αυτή τη ζωή ήταν όλη η ιστορία με τον Τζέιμς- Στέφαν.
Δεν μου έβγαινε να τον λέω Στέφαν, αλλά έπρεπε να το συνηθίσω πια. Εντάξει χαιρόμουν που επιτέλους μου είχε μιλήσει και μου είχε πει την αλήθεια για τους γονείς του και πώς συνδέονταν με τους δικούς μου. Όμως τα ψέματα που μου είχε πει δεν έπαυαν να υπάρχουν. Σίγουρα μπορεί τα συναισθήματα του να ήταν αληθινά. Όμως πια δεν μπορούσα να εστιάσω μόνο σε αυτό το κομμάτι και δεν ξέρω αν μπορούσα να τον πιστέψω εντελώς.