D-D-dzień dobry, to znów ja
Od kiedy są te całe śmieszne koronaferie przechodzę jakiś pojebany kryzys wiary w cokolwiek i jakakolwiek decyzje podejmuje czuję się z nią niekomfortowo. Od kilku dni mam wrażenie ze nie jestem sobą ze względu na to ze sam mam problem do wszystkiego nie wiadomo o co i w niczym nie czuje żadnej wartości. To tak słowami wstępu a teraz bardziej przemyślenia z tym związane, a wiec im więcej siedzę sam ze sobą tym bardziej mam dość swoich myśli i czynów i już dostaje pierdolca. Myśląc o tym co robię tęsknie za czasami kiedy w podstawówce jedynymi wyrzutami sumienia jakie mogłem mieć było to, czy rozmawiając z nauczycielka nie powiedziałem czegoś żenującego, no cóż. Z dnia na dzień coraz bardziej mam ochotę zapaść się pod ziemie ze względu na przegrywanie walki z samym sobą i trzymaniu się konsekwentnie decyzji jakie podjąłem. Mam nadzieje ze cały ten pierdolnik skończy się jak najszybciej i już nie będę musiał zostawać sam ze sobą tylko skupiać się na głupotach.
Również wierze ze wy dobrze się bawicie podczas tej cudownej przerwy.
Myjcie raczki, siedźcie w domach i będzie cudownie, prawda? ( :
CZYTASZ
Pamiętniki
Non-FictionJest to opis moich codziennych zmagań z życiem jak i przemyśleń które mi towarzyszą w kółko.
