No to po raz kolejny mnie to nie było przez dłuższa chwile, zdążyłem nawet włosy znów pofarbować wiec kox.
No ale jak zawsze przychodzę do was z czymś. Otóż sam nie wiem, cholernie się boje, nie wiem co znaczy stwierdzenie „czuć się dobrze", jak to jest być tu i teraz, tak zwyczajnie nie myśleć. Czuje się złe patrząc w lustro, bo czuje ze patrzy na mnie obca osoba, nie lubię swoich zdjęć, bo widzę w sobie czarna dziurę, zabrzmi to strasznie egoistycznie, ale przez to jak głęboki jestem dla samego siebie jestem czuje tylko i wyłącznie pustkę. Ciągle zmartwienia, ciągła presja i poczucie obowiązku postawienia poprzeczki odrobine wyżej niż poprzednik. Jest to cholernie niesatysfakcjonujące, nie potrafię robić głupot, nie potrafię cieszyć się z tego co zyskuje, przerasta mnie to. Nawet słuchanie o banałach, jak imprezy czy po prostu „rozrywki" jest dla mnie dziwnie niezręczne. Nie wiem sam co ze sobą zrobić, nie wiem kim jestem, chciałbym zwyczajnie nie mieć już następnej wiosny.
Miłego dnia
CZYTASZ
Pamiętniki
Документальная прозаJest to opis moich codziennych zmagań z życiem jak i przemyśleń które mi towarzyszą w kółko.
