Good Morning, Teacher!-Larry PL

5

Louis POV

Głośno trzaska drzwiami samochodu, ale  nie obchodzi go to. Spóźnił się  półtorej godziny, by odebrać syna. Nigdy wcześniej nie spóźniał się tak długo.

Wchodzi do budynku przedszkola i biegnie korytarzem, rozluźniając krawat. Nie może przestać przeklinać siebie.

Już poprosił Eleanor, żeby odebrała Erica z przedszkola, ale ona po prostu jest zajęta zakupami z przyjaciółmi. Louis wypuszcza ciężki oddech i wzdycha. Mogłaby zrobić to nawet  za drobną przysługę, ale zbyt  dobrze bawi się  z przyjaciółmi. Czasami zastanawia się, jak w ogóle mógł wybrać ją na swoją dziewczynę.

Pędzi do klasy Erica i nagle czuje spokój, gdy widzi przed sobą ten widok.

Harry przytula Erica. Chłopak zasnął  w jego ramionach. Słyszy Harry'ego śpiewającego cicho „Itsy Bitsy Spider” do ucha Erica, delikatnie głaszcząc chłopaka po włosach.

Serca Louisa wypełniły się ciepłem i rodzajem pewnego uczucia. Miękkość Harry'ego z jego lokami i uroczymi dołeczkami, przyciągająga Louisa na tak wiele sposobów. Uśmiecha się i podchodzi do nich. Dlaczego Eleonora nie może tak traktować Erica? Może nadszedł czas, aby wszystko zmienić.

Harry tak bardzo martwi się o Erica, że ​​nie zdaje sobie sprawy, że Louis jest obok. Louis odchrząkuje, aby Harry mógł zauważyć jego obecność.

Harry unosi głowę, by zobaczyć te piękne niebieskie oczy. Jego usta natychmiast wykrzywiają się w uśmiechu.

- Hej – powiedział Louis.

-Cześć, płakał już od jakiegoś czasu. Myślał, że o nim zapomniałeś.-powiedział Harry, pieszcząc policzki Erica.

Louis pochyla się, by pocałować czoło Erica.

- Tak mi przykro – Harry nie wie, czy Louis powiedział to jemu czy Ericowi.

Odbiera śpiącego chłopca z rąk Harry'ego.

- Przepraszam, że kazałem ci czekać tak długo z Ericiem i sprawiłem ci problem.-powiedział Louis, patrząc w zielone oczy chłopaka.

- Nie, to wcale nie problem. To także część mojej pracy. I wiesz, kocham dzieci. Więc nie martw się o to. – powiedział nieśmiało Harry.

– Widzę. Nie wiem, jak mam ci dziękować za opiekę nad Ericiem.

Co powiesz na buziaka?  Pomyślał niegrzeczny umysł Harry'ego

– Nie, nie musisz – uśmiechnął się jak idiota.

-Tatuś?- Cichy głos zaskakuje ich oboje.

- Witaj mój mały książę. Tak mi przykro, że cię tak zostawiłem. Tatuś miał pilne spotkanie w ostatniej chwili.–powiedział Louis i całuje chłopaka w głowę.

Chłopiec ziewa i przeciera oczy knykciami.

-W porządku tatusiu, nie martw się, towarzyszył mi mój piękny nauczyciel– powiedział Eric z uśmiechem na ustach.

Harry rumieni się, spoglądając na swoje stopy.

- Tak, jest taki piękny – powiedział Louis swoim niskim głosem, który, jak sądził, mógł usłyszeć tylko on. Gapi się na Harry'ego, jakby był pyszną przekąską.

– Zgadzasz się ze mną, tatusiu?

Louis zaskakuje.

-Hmm? Co powiedziałeś mały kolego?

-Zgadzasz się ze mną, że mój nauczyciel jest urocz i piękny?– powiedział Eric.

Louis odwraca się do Harry'ego, gdy chłopak gwałtownie się rumieni. Louis przysięga, że ​​cholernie bardzo chce pocałować kręconego chłopaka i kto wie, może byłby wstanie zerżnąć chłopaka właśnie tutaj, gdyby byli sami w klasie.

-Tato, jestem głodny. Możemy iść coś zjeść?

Louis zaskakuje i potrząsa głową, by oczyścić swoje dzikie myśli.

– Myślałem, że jesteś zmęczony mały.

-Już nie, tatusiu.

Louis uśmiecha się i mierzwi włosy Erica.

– Czy chciałbyś do nas dołączyć, panie Styles? -Harry zaskakuje. Nie jest na to gotowy.

– Umm, nie sądzę…

-Proszę panie Styles? Dołącz do nas!– powiedział Eric, skacząc w ramionach Louisa. -Tato powiedz magiczne słowo!

Louis unosi brew.

– Dobrze. Proszę?- Powiedział, a jego oczy błagają Harry'ego.

Harry szaleńczo się rumieni. Jakoś czuje dreszcze, słysząc głos Louisa. Chichocze i zerka na Louisa.

-Pozwól mi najpierw zamknąć klasę.

-Taak! – krzyczy radośnie Eric. Podobnie jak Louis. Unosi Erica wysoko w powietrze.

Harry rumieni się jeszcze bardziej.

□ □ □ □ □
Uroczo