Επίγειος Θεός

Τα λόγια μετράνε

Το ίδιο βράδυ, ο Νικηφόρος βρίσκεται ακόμη στον διάδρομο του νοσοκομείου. Στέκεται μπροστά από το μισάνοιχτο παράθυρο, κοιτάζοντας έξω τον νυχτερινό ουρανό. Στα χέρια του κρατάει σφιχτά ένα κομποσχοίνι, και οι σκέψεις του τρέχουν ξανά σε εκείνην. Ναι, ήθελε να της μιλήσει, να της ζητήσει συγγνώμη για την προηγούμενη συμπεριφορά του. Κοιτάζει την ώρα στο τηλέφωνο του. Δέκα και τέταρτο το βράδυ. Για μια στιγμή διστάζει, βάζοντας διάφορες σκέψεις μέσα στο κεφάλι του. Κοιτάζει για μερικά λεπτά το κινητό του, ώσπου τελικά αποφασίζει να της τηλεφωνήσει. Ακουμπάει το ακουστικό στο αυτί του και περιμένει να ακούσει ξανά την ζεστή, απαλή φωνή της, αυτή την φωνή που του φέρνει αγαλλίαση μέσα στην ψυχή. Από την άλλη μεριά, η Δήμητρα βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κοιτάζοντας το ταβάνι. Το σώμα της βρισκόταν σε εκείνο το μικρό δωμάτιο, όμως οι σκέψεις της ήταν με τον Νικηφόρο. Βαθιά μέσα της ήθελε να βρεθεί με κάποιον μαγικό τρόπο κοντά του. Μόλις ακούει το τηλέφωνο της να χτυπά, αμέσως τινάζεται από την θέση της. Σκύβει πάνω από το τηλέφωνο για να κοιτάξει την οθόνη. Ένας άγνωστος αριθμός εμφανίζεται στα μάτια της, μιας και δεν σκέφτηκε να αποθηκεύσει τον αριθμό του στις επαφές της. Για μια στιγμή σκέφτεται ότι κάποιος προσπαθεί να της κάνει φάρσα. Όμως τελικά η περιέργεια κερδίζει την λογική της
«ναι;»
Λέει μόλις ακουμπάει το ακουστικό στο αυτί της. Ο Νικηφόρος διστάζει για λίγο να μιλήσει
«ποιος είναι;»
Συνεχίζει η κοπέλα και τότε ο Νικηφόρος νιώθει σαν να συνέρχεται
«γειά σου Δήμητρα»
Αυτόματα η κοπέλα ανακάθεται στο κρεβάτι της
«πάτερ Νικηφόρε!»
Αναφωνεί νιώθοντας την ευτυχία να την κατακλύζει
«με συγχωρείς που σου το έκλεισα προηγουμένως»
«όχι! εγώ συγγνώμη. Αυτό που.... σας είπα στο τηλέφωνο-»
«ήταν μια ανθρώπινη αποκάλυψη Δήμητρα, δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγγνώμη»
Αποκρίνεται βιαστικά, κόβοντας την πρόταση της. Η Δήμητρα μένει για μερικά λεπτά σιωπηλή, παίζοντας νευρικά με το σεντόνι του κρεβατιού της
«όλα καλά;»
Τον ρωτάει τελικά
«ναι, όλα καλά. Εσύ;»
«καλά κι εγώ»
Απαντά συνεχίζοντας να πειράζει το σεντόνι του κρεβατιού της. Είχε τρομερό άγχος, αλλά δεν ήθελε να το καταλάβει ο Νικηφόρος
«επειδή είναι αργά, καλύτερα να... να σε αφήσω να κοιμηθείς»
Αποκρίνεται ο πάτερ Νικηφόρος, νιώθοντας ξαφνικά έναν κόμπο στο στήθος του
«καλό σας βράδυ πάτερ»
Λέει χαμηλόφωνα, με ένα γλυκό χαμόγελο να απλώνεται σιγά σιγά στο πρόσωπο της
«καλό βράδυ»
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο και κλείνει το τηλέφωνο. Κοιτάζει για μερικά λεπτά την οθόνη, ώσπου ακούει μια βροντή απέξω. Σηκώνει αργά το κεφάλι για να κοιτάξει την βροχή που πέφτει καταρρακτωδώς έξω από το παράθυρο. Ο κόμπος στο στήθος του γινόταν όλο και πιο δυνατός. Τα δάχτυλα του χαϊδεύουν αφηρημένα το κομποσχοίνι που βρίσκεται στο ένα του χέρι. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και κλείνει τα μάτια, κάνοντας μια παράκληση στην Παναγία
«βοήθησε με»
Η φωνή του ακούγεται τόσο σιγανή, σχεδόν ψιθυριστή. Εκείνη την στιγμή νιώθει ένα χέρι να αγγίζει τον ώμο του. Αμέσως ανοίγει τα μάτια
«τι σου συμβαίνει Άλκη;»
Η φωνή της αδερφής του ακούγεται ανήσυχη
«τίποτα»
Απαντάει με τον ίδιο χαμηλό τόνο. Η Νικολέτα ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο του αδερφού της, νιώθοντας την θλίψη να τυλίγει την καρδιά της, όπως ένα σκοτεινό πέπλο. Ποτέ δεν δέχτηκε την απώλεια του μεσαίου της αδερφού. Πάντα προσπαθούσε να τον τραβήξει έξω από το μοναστήρι, να τον κρατήσει κοντά στην οικογένεια, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Και αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα της ζωής της. Την ίδια στιγμή, στο Ναύπλιο, η Δήμητρα πέφτει ανάσκελα στο κρεβάτι, αφήνοντας μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα της
«τι γίνεται εδώ μέσα;»
Μονολογεί ενώ χτυπάει τους κροτάφους της. Για άλλη μια φορά, η λογική ερχόταν σε ρήξη με την καρδιά της. Κλείνει τα μάτια και αφήνει μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα της. Ασυναίσθητα ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της. Τουλάχιστον άκουσε την φωνή του, έστω και για λίγο. Η ευτυχία της δινόταν με το σταγονόμετρο πλέον, και αυτή το απολάμβανε, μεθυσμένη από ένα ποτό που στο τέλος θα την πρόδιδε, όπως ο Ιούδας τον Χριστό.