Επίγειος Θεός

Εσύ θα το αντέξεις;

Την επόμενη μέρα, τα δύο κορίτσια πηγαίνουν μαζί μια βόλτα στο Ναύπλιο, μακριά από το χωριό. Είχαν καιρό να βγούνε εκτός χωριού, και η αλήθεια είναι πως το χρειαζόντουσαν και οι δύο. Αυτό όμως που δεν ήξερε η Δήμητρα, ήταν ότι η Αφροδίτη είχε καλέσει και τα αγόρια να έρθουν μαζί τους
«είχαμε καιρό να το κάνουμε αυτό»
Σχολιάζει η Δήμητρα, καθώς κοιτάζει τον ηλιόλουστο ουρανό, έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου
«όντως»
Αποκρίνεται μονολεκτικά η Αφροδίτη. Η πόλη το καλοκαίρι φαινόταν ακόμη πιο όμορφη, ιδιαίτερα τα βράδια. Μπορούσες να γνωρίσεις διάφορους άντρες μέσα στο νυχτερινό Ναύπλιο, όμορφους άντρες, η και έξυπνους. Η Αφροδίτη ήθελε να δείξει στην Δήμητρα την ζωή που ζει, και την τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην δική της και του Νικηφόρου. Καθώς η Αφροδίτη οδηγεί, η Δήμητρα σκέφτεται διάφορες δικαιολογίες για να ξεφύγει από την κολλητή της. Έπρεπε να πάει να τον δει, έστω και στα κλεφτά. Είχε ανάγκη να κοιτάξει το πρόσωπο του, να καταλάβει αν έχει αλλάξει κάτι μέσα του, αν επιτέλους μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι ένα κορίτσι τον έχει ερωτευτεί αληθινά
«πάμε στην γνωστή καφετέρια, και μετά πάμε να χαζέψουμε τα μαγαζιά, τι λες;»
Της προτείνει η Αφροδίτη
«ωραία»
Αποκρίνεται η Δήμητρα. Αφού παρκάρουν το αμάξι, κατεβαίνουν προς την πλατεία. Οι καφετέριες ήταν γεμάτες από κόσμο, πράγμα που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τα δύο κορίτσια. Τώρα τα βήματα τους πρόδιδαν χαρά. Όμως όλα σταματούν για την Δήμητρα, καθώς βλέπει τον Στέφανο και τον Σπύρο να κάθονται στην αγαπημένη τους καφετέρια. Η Αφροδίτη κοιτάζει με ανησυχία την κολλητή της. Ίσως κατάλαβε πως το είχε παρακάνει
«εσύ τους είπες να ρθουν, έτσι;»
Ρωτάει αμέσως η Δήμητρα, κοιτάζοντας κατάματα την κολλητή της
«όχι! δηλαδή... ναι»
Απαντάει, αφήνοντας παράλληλα μια ανάσα να ξεφύγει από μέσα της. Η Δήμητρα κοιτάζει για λίγο τα αγόρια, ώσπου τελικά κάνει το πρώτο βήμα για να φύγει
«σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να είμασταν όλοι μαζί εδώ, όπως παλιά, θυμάσαι Δήμητρα;»
Τα βήματα της κοπέλας σταματούν απότομα, καθώς ακούει τα λόγια της Αφροδίτης
«δεν έχει αλλάξει τίποτα Αφροδίτη»
«αυτό είναι μεγάλο ψέμα, και το ξες»
Αποκρίνεται η μελαχρινή κοπέλα. Η Δήμητρα την κοιτάζει για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά κουνάει καρτερικά το κεφάλι
«εντάξει λοιπόν, θα σου αποδείξω αμέσως τώρα πως δεν άλλαξε τίποτα»
Της λέει σχεδόν με πείσμα, καθώς προχωρά προς τα αγόρια. Η Αφροδίτη κρυφοχαμογελά και έπειτα την ακολουθεί
«γειά σας αγόρια»
Λέει με έναν άνετο αέρα η Δήμητρα, και κάθεται σε μία από τις τέσσερις καρέκλες. Ο Στέφανος την κοιτάζει μαγεμένος, λες και την βλέπει κάτω από διαφορετικό φως. Η Αφροδίτη παίρνει την καρέκλα και την μετακινεί δίπλα από τον Σπύρο
«γειά»
Του λέει με ερωτικό ύφος. Ο Σπύρος περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους της και της δίνει ένα σύντομο φιλί στα χείλη
«Δήμητρα, στις ομορφιές σου σήμερα»
Σχολιάζει ο Στέφανος, ενώ έρχεται πιο κοντά της με την καρέκλα του. Η κοπέλα τον κοιτάζει με αδιάφορο ύφος, κάτι που δεν πίστευε ότι θα έκανε ποτέ στη ζωή της
«ευχαριστώ»
Αποκρίνεται ψυχρά, κάνοντας τον Στέφανο να κοκαλώσει για λίγο
«εξαφανίστηκες Δήμητρα»
Πετάει ξαφνικά ο Σπύρος, τραβώντας την προσοχή της κοπέλας πάνω του
«είχα διάφορα στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό»
Αποκρίνεται και πάλι ψυχρά. Η στάση της έδειχνε πως δεν ήθελε να βρίσκεται εδώ, δεν το επιθυμούσε η καρδιά της. Η Αφροδίτη την κοιτάζει εξεταστικά, προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι αυτό που έκανε την κολλητή της να αλλάξει τόσο πολύ
«το απόγευμα πάμε για κανένα μπάνιο; να αράξουμε στην παραλία, όπως κάναμε παλιά;»
Η τρεις τελευταίες λέξεις ακουγόντουσαν τόσο περίεργες στα αυτιά της Δήμητρας. Φαίνεται πως το παρελθόν δεν μετρούσε πλέον για αυτήν. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.