Επίγειος Θεός

Ήσουν και πάντα θα είσαι

Η Δήμητρα διασχίζει τον διάδρομο, ώστε να φτάσει στα ασανσέρ. Ο Νικηφόρος όμως που βρίσκεται δίπλα της, την σταματά, τραβώντας την μαλακά από το χέρι
«τι έγινε;»
«δεν μπορώ να έρθω πάνω. Θα σε περιμένω στο ξενοδοχείο, εντάξει;»
«εντάξει»
Αποκρίνεται η Δήμητρα και τον αγκαλιάζει στα πεταχτά πριν φύγει σφαίρα για το ασανσέρ. Είχε αγωνία, δεν ήξερε πως θα την δει, και από την μία αισθανόταν φόβο για αυτό. Αλλά δεν το έβαζε κάτω, όπως πάντα. Οι πόρτες ανοίγουν, και η Δήμητρα πηγαίνει σχεδόν τρέχοντας ως το δωμάτιο της, χωρίς να παρατηρήσει τους υπόλοιπους που περίμεναν στον διάδρομο
«Δήμητρα!»
Αναφωνεί ο Σπύρος, αλλά είναι πια αργά, η κοπέλα έχει ήδη ανοίξει την πόρτα. Μαρμαρώνει στην είσοδο, καθώς βλέπει την Αφροδίτη ξαπλωμένη στο κρεβάτι, και την μητέρα της από δίπλα να της κρατά το χέρι
«ουπς! συγγνώμη, κεκτημένη ταχύτητα»
Λέει ενώ κάνει να κλείσει την πόρτα, ώστε να τις αφήσει και πάλι μόνες
«έλα κορίτσι μου. Εγώ ότι είχα να πω, το είπα»
Αποκρίνεται η Νατάσα, έχοντας ένα τρυφερό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Θαύμαζε την φιλία που υπήρχε ανάμεσα στα δύο κορίτσια, και πάντοτε την επικροτούσε. Μόλις βγαίνει από το δωμάτιο, η Δήμητρα κλείνει την πόρτα, και πλησιάζει με γρήγορες δρασκελιές την κολλητή της
«είσαι τελείως βλήμα. Τι πηγές και έκανες ρε; θέλεις να με πεθάνεις;»
Λέει και η Αφροδίτη προσπαθεί να γελάσει, αλλά φαινόταν πολύ αδύναμη
«υπερβάλλεις, όπως πάντα άλλωστε»
«υπερβάλω ε;»
Την ειρωνεύεται ενώ κάθεται δίπλα της στο κρεβάτι. Η Αφροδίτη χαμογελά εγκάρδια στην κολλητή της. Ήταν πολύ χαρούμενη που βρισκόταν εδώ, μαζί της. Όμως ο σκοπός της δεν ήταν αυτός. Δεν ήθελε με αυτή της την πράξη, να πιέσει την Δήμητρα ώστε να έρθει ξανά κοντά της, απλώς ήθελε να ανακουφίσει τον εαυτό της από τις αμαρτίες που είχε κάνει, όπως έκανε και ο Ιούδας. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Αφροδίτη είχε μια δεύτερη ευκαιρία, για να επανορθώσει
«με κατά τρόμαξες. Μην το ξανακάνεις αυτό, σε ικετεύω!»
«δεν θα το ξανακάνω, μην ανησυχείς»
Την διαβεβαιώνει η Αφροδίτη, κάνοντας την να χαμογελάσει τρυφερά
«πως αισθάνεσαι;»
«περίεργα. Πολύ περίεργα. Δεν ήθελα να γίνει έτσι»
Λέει σιγανά, τραβώντας την προσοχή της Δήμητρας
«και τι ήθελες; να χαθείς για πάντα;»
«θα ήταν μια ανακούφιση για εμένα. Τώρα που σε έχω εδώ, δίπλα μου... αισθάνομαι ντροπή για τον εαυτό μου.....»
Η Δήμητρα δαγκώνει το κάτω χείλος της, προσπαθώντας να εμποδίσει τον εαυτό της από το να κλάψει. Η Αφροδίτη όμως την ήξερε καλά, μπορούσε να την καταλάβει, ακόμη και με μια φευγαλέα ματιά
«το γράμμα το διάβασες;»
Ρωτάει και η Δήμητρα γνέφει καταφατικά με το κεφάλι
«σου έγραψα όλα όσα αισθανόμουν εκείνη την στιγμή Δήμητρα. Ήθελα να ξέρεις πως.... πως για εμένα.... ήσουν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, η πιο σημαντική μου σχέση»
Λέει ενώ νιώθει τα μάτια της να τσούζουν. Η Δήμητρα κοιτάζει τα μπλεγμένα της δάχτυλα, θέλοντας να αποφύγει το βλέμμα της κολλητής της
«και για εμένα ήσουν ρε ηλίθια. Ήσουν και πάντα θα είσαι»
Λέει κάνοντας την Αφροδίτη να δακρύσει
«δεν το έκανα για να με συγχωρέσεις»
«το ξέρω. Αλλά όπως και να χει, με εκνεύρισε αυτό που έκανες»
Τα δύο κορίτσια ξεσπούν σε γέλια, διαλύοντας κάπως αυτή την άβολη στιγμή ανάμεσα τους. Αλλά σε λίγο επικρατεί ξανά ησυχία, και το χαμόγελο εξαφανίζεται από τα χείλη. Η Δήμητρα σηκώνει το βλέμμα στο πρόσωπο της κολλητής της, νιώθοντας αποφασισμένη
«αυτό που έκανες με τον Στέφανο ήταν χοντρό»
«το ξέρω»
«αλλά δεν σε μίσησα ούτε για μία στιγμή»
Αποκρίνεται κάπως βιαστικά, αφήνοντας άφωνη την Αφροδίτη
«το λες αλήθεια;»
«ναι. Δεν μπορούσα να σε μισήσω. Για την ακρίβεια... ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να το κάνω»
Λέει και γελάνε μαζί για λίγο
«τα έκανα όλα σκατά μεταξύ μας. Έπρεπε τελικά να σου είχα μιλήσει»
«ναι, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα τότε»
Συμφωνεί η Δήμητρα, νιώθοντας κάπως προβληματισμένη. Δεν ήξερε αν θα ένιωθε λιγότερο θυμό τότε, η περισσότερο. Όπως και να χει, δεν θα το μάθαινε ποτέ
«ο Σπύρος ήταν εδώ όλο το βράδυ. Δεν σε άφησε στιγμή»
Λέει η Δήμητρα, θέλοντας να αλλάξει θέμα
«το ξέρω»
Αποκρίνεται η Αφροδίτη, νιώθοντας μια τσιμπιά ενοχής μέσα της
«είναι πολύ καλό παιδί ρε πούστη μου»
Συμπληρώνει και η Δήμητρα γελάει
«ίσως θελήσει να ξανά προσπαθήσετε»
Σχεδόν μουρμουρίζει την πρόταση της. Η Αφροδίτη κουνάει έντονα αρνητικά το κεφάλι
«δεν το νομίζω»
«ο Στέφανος πάντως... δεν τον είδα καθόλου εδώ. Καλά, μπορεί και να μην το έμαθε»
Λέει κάπως αφηρημένα η Δήμητρα, κοιτάζοντας χαμηλά, στα δάχτυλα της
«καλύτερα που δεν ήρθε, δεν ήθελα να τον δω άλλωστε»
Αποκρίνεται με ειλικρίνεια. Εκείνη την στιγμή, η Δήμητρα ένιωσε την ανάγκη να της εξομολογηθεί πως και ο Νικηφόρος βρισκόταν εδώ, πως την βοήθησε με όλο αυτό, αλλά ήξερε πως θα γινόταν επικριτική, και θα προσπαθούσε ξανά να την απομακρύνει. Όχι, δεν ήθελε να απομακρυνθεί από τον Νικηφόρο, δεν γινόταν αυτό. Είχαν φτάσει πλέον σε ένα στάδιο, που δεν μπορούσαν να το ελέγξουν.