You Know I'm The One(Vkook)

Ep17-Zor Olan Sevmek

Herkes şok içindeydi. "Benim olandan uzak dur it herif!" Bunu söyleyen kişi az önce gördüğüm siyahlar içindeki adamdı.Sesi çok tanıdıktı.Maskesinden dolayı pek anlaşılmasa da,yabancı gelmiyordu.

"Ne yaptığını sanıyorsun aptal!" Diye bağırınca şapkasını çıkarıp maskesini çıkardı.Bembeyaz,kusursuz teni ve simsiyah saçlarıyla işte yine karşımdaydı.Bu oydu.Jeonguk'du.Onu görmeyi hiç mi hiç ummuyordum. "Jeonguk!?" Hafiften gülümseyip bana yaklaştı.Ellerini ellerime uzattı,gözleri dolu doluydu.Elimi tutmaya kalkınca sertçe geri çevirdim. "Dokunma bana!Naptığını sanıyorsun?!" Takrar tutmaya kalkıştı elimi ancak ben tekrar bir adım geri attım. "Yetmedi mi?Verdiğin acılar?Kalbimde bıraktığın kapanmaz yaralar?...."

Gözleri daha da doldu "T-taehyung....Herşe-!" Sözünü kestim daha fazla beni kandırsın istemiyordum "Ya kes! Ne sanıyorsun gerçekten..?" Gözlerimi iki parmağımla gösterdim "Baksana gözlerime!Sence hala sana inanacak kadar aptal bakıyorlar mı? Eğer öyleyse hiç acımadan oyarım!"
Bıkkın bir nefes verdi bir kere dinle "Yalvarırım bir kez dinle hak vereceksi-" Ona farkettirmemeliydim.Ne kadar özlediğimi,içimin hasretiyle nasıl kavrulduğunu hissettirmemeliydim.Güzel gözlerine uzun uzun bakmayı,saçlarına ellerimi daldırmayı,kiraz dudaklarından doyasıya öpmeyi ne kadar özlediğimi belli etmemeliydim.  "Sana inanacak bütün uzuvlarımdan acımadan vezgeçebilirim."

Ellerini takrar uzatıp "Taehyung...aklın ve gözlerin vazgeçse de kalbin bana ait biliyorum" Dalga mı geçiyordu "Hiçbirşeyim sana ait değil!... Hem-" kalbime sertçe vurup "Bu kalp artık bana bile ait değil ki ,sana nasıl ait olsun" Anlamazca gözlerini kıstı.Ben ise farkında olmadan akıtmıştım bile gözyaşlarımı. "Senin gibi korkak bir ite hiçbirşeyim ait olamaz!...Duydun mu?" Gözlerinden tek bir damla yaş düştü.Daha sonra "Yapma-! Sana anlatacaklarım var-" Dedi.Başını yana yatırıp gözyaşlarını döktü o da.Kahretsin neden ağlıyordu.Onu ağlatmak istememiştim.Onun canını yaktığımda bile yine benimki yanıyordu.

Ama dinleyecek bişey yoktu .Nasıl bir açıklaması olabilirdi ki?

"Yalan mı?Korkmuyor musun?Babanın karşısında bacakların birbirine çarpa çarpa durmuyor musun?Okulda gizlice buluşuyorduk.Biri görecek diye kalbin ağzında atmıyor muydu?Şimdi gelip Seojoon beni öptü ve vurdun diye erkek mi oldun? Hah!?" Bu biraz ağır olmuştu.Ama benim de bir sınırım vardı.Dayanacak gücüm kalmamıştı. "Alışmıştım yokluğuna neden geldin?" Tekrar yaklaşmaya çalışırken "Bizim içi-" Biz diye birşey kalmamıştı "Git Jeonguk git!Ben yokluğuna henüz yeni yeni alışmışken git!Bir daha kaldıramam!"

"Son sözün bu mu Taehyung?" Dedi.Dizlerinde derman yok gibi ayakta sallanıyordu sanki.
"Evet bu!" Dedim.

"Söz veriyorum beni bir daha asla görmeyeceksin!" Sanki her zaman sözünü tutuyormuş gibi.Arkasını dönüp gittiğğnde durdurdum "Jeonguk!" Dönüp baktığında gözlerindeki parıltıya şahit olmuştum.Beklentiyle bakıyordu "Lütfen bu defa sözünü tut!" dedim

Son söylediklerimden sonra Jeonguk gitmişti bir daha da görmemiştim onu.

Aradan bir kaç hafta geçmişti.Ve Jeonguk garçekten gitmişti.İlk defa sözünü tutmuş ve gitmişti.Ona korkak demekle iyi etmediğimin farkındaydım.Fakat doğruydu korkağın tekiydi.Aşkını her zaman gizli tutuyor,en yakınırdan bile saklıyordu.Tutup ellerimden götürseydi uzaklara gitmez miydim.Giderdim onunla ölüme bile giderdim.Ama onun bu korkaklığıyla bir arpa boyu yol alamazdık.

Ama Seojoon öyle miydi?Hayır!Kimseden gizlisi saklısı veya bir korkusu yoktu.
Şüphe etmiyordum sevgisinden.Jeonguk gibi beni sevdiğini gizlememiş ve bütün okula yaymıştı.Köşe bucak buluşmuyorduk.Herkesin önünde el ele tutuşuyor,biri görecek diye saklanmıyorduk.Özgürdük.Özgür hissettiriyordu.Onunla herşey tamamdı.Ancak hala neden eksik hissediyordum.Kalbimdeki derin boşluğu doldudacak birşey yoktu.Bu boşluk Jungkook'a aitti ve bu boşluğu ondan başka kimse dolduramazdı.
Onun beni terketmeyeceğini biliyordum.Ancak benim onu terketme ihtimalinden korkmaya başlamıştım.