Almira yaralıydı. Yaraları ruhundaydı. Yaraları bedenindeydi. İnsanlara güvenmiyordu. Sertti, duygusuzdu, umursamazdı, Geçmişinde yaşadıkları onu bu hale getirmişti. Almira geçmişinden kurtulamamıştı. Geçmişi sanki bir girdaptı. Sonra hayatına bir a...
Hem notu okuyup hem de karneye baktığımda adeta şok olmuştum. Bu adam bizim burada olduğumuzu nereden biliyordu ki? Bakışlarımı Almira' ya çevirdiğimde gözlerini evin kapısına dikmiş, titreyerek sayıkladığını gördüm. Yanına biraz daha yaklaştığımda söylediği şeylerle donup kaldım.
"Babacığım karneme bakar mısın?"
"Babacığım lütfen vurma"
"Baba ona vurma bana vur lütfen"
"Baba onunla vurma o çok acıtıyor lütfen"
O şerefsiz adam yüzünden yine kriz geçiriyordu. Sakin ve temkinli adımlarla Almira 'nın yanına gittiğimde tam kolunu tutacaktım ki Almira bir anda geriye sıçrayarak bağırmaya başladı.
"DOKUNMA!"
"BANA DOKUNMA!"
İşte o an gözümden bir damla yaş akmasına engel olamadım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözümdeki yaşı aceleyle sildim ve konuşmaya başladım.
"Güzelim bana bak yok bir şey tamam mı?. Ben buradayım, buradayım"
Almira sesimi duymasıyla bakışlarını bana çevirdi titremesi az da olsa dindi. Tabi ya ilaç ben ilacı unutmuştum, bir koşu eve girdim ilaç ve suyu kaptığım gibi Almira'nın yanına geri geldim. Yanaklarına ellerimi koyduğumda tedirginlikle bana baktı.
"Almira bak güzelim" elimdeki ilaçları göstererek konuşmaya devam ettim. "Bak ilaçlarını getirdim aç ağzını güzelim"
Almira kafasını olumluca salladı ve ağzını açtı. Verdiğim suyla birlikte ,ilacı içtikten sonra dalgın bir şekilde yürümeye başladı ancak geriye doğru sendelediğini gördüğümde düşmesine izin vermeden kucağıma aldım ve odasına çıkarıp yatağa yatırdım. Ben de hemen yanına uzanıp, titremesi geçene kadar sıkı sıkı sarıldım. Rahatladığını anladığımda kontrol etmek için yüzünün olduğu tarafa eğildiğimde uyuya kaldığını anladım.
Almira ' nın bu durumu beni içten içe çok üzüyordu. Geçirdiği krizleri düşündükçe o adamı karşı nefretim kat be kat artıyordu .Hele de kriz anlarında yanında olmazsam kaldığı savunmasız durum yüzünden ona birinin zarar verebileceğini bilmek öfkemi körüklüyordu. Onu gözümün önünden bir dakika bile ayırmak istemiyordum ama onun normal bir hayat sürmesi için herhangi bir müdahalede bulunamıyordum .O benim hayattaki tek varlığım ve o adi adam yüzünden ona bir şey olursa bunu nasıl kaldırırım düşünmek dahi istemiyorum. Onu izlerken o yıkılmaz duvarlarının aslında ne kadar kırılgan olduğunu görmek beni daha da üzüyordu.
