Cihangir'e sana aşığım dedikten sonra kafeden hızla çıkmıştım. Şimdi ise kafenin önünde kaldırımda ayakta durmuş düşünüyordum. Bundan sonra ne olacaktı? Tamam ben sana aşığım demiştim ama önünü arkasını hiç düşünmeden demiştim. Aslında iyi ki öyle yapmışım eğer düşünseydim korkaklık yapar vazgeçerdim.
(Şarkıyı açmanızı öneririm:)
Ben düşünceli bir şekilde gökyüzüne bakarken ağzıma bir anda kapatılan bez ile şoka girdim. Nefes almamaya çalışarak dirseğimi arkamdaki bedene geçirdim ve koşmaya başladım adamda arkamdan hızla geliyordu ve aramızda çok az bir mesafe kalmıştı.
"ABİİİİİİİİİİİİİİİİ"
"AGAAAAAAAAH"
Çığlık attıktan sonra kısa bir an arkama baktım ve abim Agah ve Cihangir'in koşarak kafeden çıktıklarını gördüm. Abim "Almira" diye bağırdı ve peşimizden koşmaya başladı. Tabi bu sırada Agah ve Cihangir'de koşuyorlardı ama bizden uzaktalardı. Bir anda önümdeki taşa takıldığımda yere düştüm ve başımı kaldırıma çarptım. Bilincim gidip gelirken hatırladığım son şey adamın beni kucağına alması ve arabaya bindirmesiydi.
Alpaslan Saygın...
"ABİİİİİİİİİİİİİ"
"AGAAAAAAH"
Duyduğum çığlık sesiyle oturduğum yerden aceleyle kalktım ve koşarak kafeden çıktım. Gözlerimi etrafta gezdirdiğimde Almira'yı ve onu kovalayan adamı gördüm. Kalbim bir anda atmayı bıraktı nefes alamadım.
"ALMİRAA"
Koşmaya başladım. Onlarla aramızda bayağı mesafe vardı. Mesafeler sanki gittikçe uzuyordu. Yaklaştıkça sanki uzaklaşıyordu bizden. Biz koşmaya devam ederken Almira bir anda takıldı ve yere düştü. Üçümüzde kısa bir an duraksadık ve aynı anda bağırarak koşmaya başladık.
"ALMİRAAAA"
Adam Almira'nın yere düşüp bayılmasını fırsat bilip kucağına aldı ve arabaya bindirdi. Biz ise hala koşuyorduk. Tam arabanın yanına geldik ki araba hızla uzaklaştı. Bende yola çıkıp arabanın arkasından koşmaya başladım ama arabaya yetişemedim ve yolun ortasında diz çöktüm. Avuçlarımın arasından kayıp gitmişti. Tutamadım onu. Söz verdim ama koruyamadım. Etrafımdaki bütün sesler sustu. Sanki dünyada yapayalnız kalmıştım.
Benim küçük kardeşimi götürdüler...
Omuzlarım sarsıla sarsıla ağlamaya başladım. Agah ve Cihangir beni ayağa kaldırıp kaldırım kenarı oturttular ben ise her şeyi bulanık görüyordum.
Benim miniğim korkardı...
Bir anda ayağa kalktım ama dizlerim beni taşıyamayınca dizlerim üstüne sertçe düştüm. Agah ve Cihangir önümde diz çöktüler başımı kaldırıp onlara baktığımda ikisinin de perişan olmuş bir şekilde yere baktıklarını gördüm. Agah'a döndüm.
"A-a-agah o korkar Agah o çok korkar belli etmez ama korkuyordur o şimdi." Dedim ve Agah'ın omuzlarından tutup sarsmaya başladım. "Agah bir bir şey söyle onu bulacağımızı söyle Agah o..." Yüzüme yediğim yumrukla sustum ve boş gözlerle Agah'a bakmaya başladım. Agah bir an da bana sarıldı.
"Bir şey olmayacak abi hem Almira güçlüdür ona kimse bir şey yapamaz"
Ya yaparlarsa ya ona zarar verirlerse
Agah'a yalvarır gözlerle bakmaya başladım.
"A-agah ya ona bir şey yaparlarsa"
Cihangir'in konuşmasıyla ona döndüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YARALI GEÇMİŞ
Dla nastolatkówAlmira yaralıydı. Yaraları ruhundaydı. Yaraları bedenindeydi. İnsanlara güvenmiyordu. Sertti, duygusuzdu, umursamazdı, Geçmişinde yaşadıkları onu bu hale getirmişti. Almira geçmişinden kurtulamamıştı. Geçmişi sanki bir girdaptı. Sonra hayatına bir a...
