Be Mine, Attorney

⚖️ CHAPTER XXVI ⚖️

"You have a son?"

That is the question I could not answer. A moment that I never knew will happen. Remembering his cold voice still gives shivers down my spine.

Yet a simple nod from me made the shine in his eyes disappear.

We're on our way to the hospital. My hands are cold and my lips are shivering. I'm going insane just thinking of Markian's situation. Tears fell down my cheeks.

Please, don't take him from me. Siya na lang ang meron ako. Bakit ba lagi na lang ako napupunta sa ganitong sitwasyon? God, just what did I do to deserve this?

The silence is deafening- tanging tibok ng puso ko at malalalim na paghinga ang aking naririnig. I looked at Tatcher who is sitting beside me. He's just looking outside through the car's window. I can't figure out what he is thinking or even feeling. Is he disappointed? Mad? Or maybe displeased? I don't know.

Tumigil ang kotseng sinasakyan namin. Mabilis pa sa alas kwartong bumaba ako sa sasakyan.  Tila ba bumibigat ang aking mga paa habang pumapasok ako sa hospital.

Nang makarating ako sa ER ay tuluyan nang bumigay ang aking mga tuhod. Nanghina ako at inaasahang sasalampak sa sahig but a pair of hands caught me.

"Careful"

He whispered to my ears. I don't know why but somehow his voice kinda comforts me. Or I'm just relieved that he still cares for me.

"Zoei!" Isang sigaw ang pumukaw sa aking pansin.

Naghihikahos na nilapitan ako ni manang. Magang maga ang kanyang mga mata. By the looks of it, kanina pa siya umiiyak.

Dali dali niya akong niyakap. "Anak, pasensya na. P-pasensya na. Patawarin mo ako. Hindi ko nabantayan si Markian ng tama. Patawarin mo ako. Kasalanan ko ang nangyari" saad niya habang umiiyak.

I can't control my tears anymore. I feel bad because I put her in such  a position. I hug her tighter and caress her back.

"Shh. Aksidente ang nangyari manang. Wala kang kasalanan. Please don't blame yourself. Alam kong ginagawa mo ang lahat para mabantayan si Markian. Hindi kita sinisisi manang."

"A fuckin drunk driver crashed into your front garden. Unfortunately, Markian is playing in that some spot. Hindi na napansin ni manang dahil nagluluto siya ng lunch. Markian is in the OR right now." sabat ni Zamora sa usapan. Ni hindi ko man lang napansin na kasama siya ni manang.

I can clearly see the worry in this eyes. I know how much he cares for my son.

"Z-zven ayaw kong mawala si Markian. I can't. Ayaw ko."

Tears keep flowing from my eyes. I feel so weak right now. "I'm such a useless mother. Wala na akong magawang tama para sa kanya."

Nilapitan niya ako at niyakap. "Don't be such a cry baby Zoei. You're a great mom and I'm proud of you because of that. I bet Markian feels the same."

He wiped the tears in my cheeks. "What you need to do now is to be strong for him. Ngayon ka dapat maging malakas para sa kanya. He will be fine."

Binigyan niya ako ng isang sinserong ngiti. Zamora might sound foolish at times, but he's a great friend. I'm very thankful that I have him in my life.

----------------------------------

"Ma'am, your son lost too much blood. Unfortunately, kulang ang stock namin dahil sa nangyaring bus accident kanina. Since we are still coordinating and requesting for blood supply sa blood bank,  I suggest na maghanap po tayo ng blood donor. Mas okay if you can find a person with the same blood type as your son as soon as possible. Your son has a rare blood type- B Rh-null kaya it is very challenging na maghanap ng donor ngayon. We can check if you or your husband is compatible." 

Nanlumo ako sa sinabi ng doctor. "I-I think hindi ako pwedeng magdonate doc. I'm A positive."

"How about the father of the child?" the doctor asked.

I never thought that this day would come. Nablablanko ang isip ko. How will I know kung nasaan ang hayop na yon? Mahigpit akong hinawakan ni manang, nakikita ko sa mga mata niya ang pag-aalala dahil alam niya rin ang kasagutan sa tanong ng doctor.

"Doc can we-" 

"I think I can donate." I was cut off and taken aback when Tatcher spoke.

Napatingin ako sa kaniya. I can't read what his expression is but  somehow his mere presence calms me.

"I'm O Rh null" he added.

Nagliwanag ang mukha ng doctor na kaharap namin ngayon. "Great! Then kindly follow the nurse so that we could check if compatible nga ba talaga kayo sir." Binalingan naman ako ng tingin ng doctor. "Ma'am, kindly wait na lang po dito. Gagawin po namin ang lahat to save your son."

Before leaving with the nurse, Tatcher gave me a reassuring smile. "Don't worry, I'll be back."

I hope so.

----------------------

The results came and and gladly, makakapagdonate si Tatcher. Currently at kinukuhanan na siya ng dugo. 

"Diyos ko po. Mabuti naman at compatible si Sir at Markian. Sino nga pala iyon Zoei?" tanong ni manang.

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. "Boss ko po"

Hinawakan niya ang mga kamay ko. "Alam ko kung pano niyo tignan ang isa't-isa Zoei. Sana lang at bigyan mo ng pagkakataon ang sarili mo na sumaya at magmahal. Wag mong ikulong ang sarili mo sa nakaraan. Sa nakikita ko naman ay mukhang mabait na bata ang lalaking iyon. Sure akong magugustuhan din siya ni Markian."

"Hindi ko alam manang. Hindi ko alam kung handa ba ako sa mga ganyang bagay. Sa ngayon ay gusto ko munang magfocus kay Markian. Marami akong pagkukulang sa bata dahil sa trabaho ko. Gusto kong maging mabuting ina pero parang lagi na lang akong nagkakamali. Feeling ko nga hindi ko deserve maging ina para sa kanya."

Tatcher and I? I don't know. Natatakot ako dahil hindi ko alam kung kaya kong magmahal. Hindi ngayon dahil hindi ko pa napapatawad ang sarili ko.

"Itong batang to talaga. Mabuti kang ina Zoei, kaya wag mong sabihin ang mga bagay na ganyan. Hindi tayo perperkto pero ang pagmamahal mo kay Markain ay sapat na. Hanga ako sa lakas ng loob mo. Ang dami mong sakripisyo sa kanya, Lagi nga niyang binabanggit na sobrang thankful siya kasi ikaw ang nanay niya at hinding hindi ka niya ipagpapalit ninuman."

Napaiyak na lang ako sa sinabi ni manang. 

My sweet child. God, ang dami niyo nang kinuha sa akin. Wag naman na si Markian, please lang.  I haven't fulfilled my promise to him.

Na hanapin ang tatay niya.

--------------------------------------------------------------------

A/N: Hello readers! sorry if natagalan. Nawala ang aking cellphone at ngayon ko lang ulit naisipang irecover itong account na to. Pasensya na at busy din sa law school. This is a very short update pero babawi ako promise. Happy reading! 

Also, pacomment naman or vote ng chapter if meron pang nagbabasa or naghihintay nito.Di ko alam if itutuloy ko pa. Ang tagal na kasi nung last chapter and for sure wala na tong readers. Sorry na guys 😭. So ayun, tuloy pa ba natin or new story na? 

Thank you sa mga nakaappreciate ng story na to. I love you all!