Wymiana międzyszkolna - BNHA w Polsce

16. Polska muzyka

- Po co nas tu zwołałeś? – Zapytał Deku.

Tego popołudnia, po zakończeniu lekcji, Denki poprosił wszystkich, żeby przyszli do niego do pokoju. Był strasznie tajemniczy – nie chciał powiedzieć po co ich tam potrzebuje.

Po nieciekawych wspomnieniach związanych z Polskimi serialami, większość osób niechętnie zdecydowała się na przyjście do jego pokoju. Ba, większość by nie przyszła gdyby nie błagania Kaminariego, który opowiadał jaka to będzie fajna zabawa. 

- Chciałem wam coś pokazać. – Powiedział zagadkowo chłopak.

- To pokazuj, nie mam czasu. – Stwierdził Bakugo. Od czasu kiedy przegrał zakład z Bastianem był jeszcze bardziej nerwowy i agresywny niż wcześniej.

- Lepiej nie. Pamiętacie te seriale?

Todoroki kiwnął głową, a na twarzy wykwitł mu uśmiech. Nadal miał na telefonie zdjęcia swojego ojca i Hawksa po paradokumentach. W sumie, to jeśli ten kolejny polski specjał, ma mu pomóc z utrudnianiem życia Endeavora, to czemu nie? Tyle że tym razem musi powiedzieć Natsuo żeby nagrał mu film.

- Ja nie mam nic przeciwko odkrywaniu ich kultury. – Zgłosił się chłopak, a kilka osób spojrzało na niego jak na wariata.

- No! To mogę chyba powiedzieć o co chodzi. Znalazłem taką fajną...

- Źle się zapowiada. – Powiedziała cicho Jiro.

- Polską muzykę!

- Muzykę? – Upewniła się Jiro. Blondyn kiwnął głową ochoczo. – To może w końcu znalazłeś coś ciekawego. A pamiętasz tytuł?

- Dokładnie ci nie powiem, bo to po polsku, ale to było coś z zielonymi oczami.

Kaminari włączył telefon i zaczął przeglądać utwory. Po chwili z pogłośnionego na maksa urządzenia, zaczął grać podkład.

- WEŹCIE TO ODE MNIE!

Nagle usłyszeli że ktoś na zewnątrz najpierw krzyknął, a potem rozległ się huk. Po chwili rozległ się drugi, cichszy. Iida jako pierwszy znalazł się przy oknie. I aż go zamurowało.

Na ziemi, pod jednym z drzew leżał Bastian. Zakrywał uszy rękami. Na drzewie siedział Juliusz, także zasłaniający się przed dźwiękami. Jego wyraz twarzy mówił: „Za jakie grzechy mam tu siedzieć". A koło drzewa, przywiązany na sznurku, wisiał Iwan. 

Cała ta sytuacja wyglądała tak bezdennie głupio i zaskakująco, że Japończyk przez chwilę musiał ogarniać co się stało. 

- Co tak hukło? - Zapytał Bakugo. 

- To złoczyńcy? - Najwyraźniej Midoriya miał jakąś traumę związaną z atakami przestępców. 

- Nie, to Polacy. - Stwierdził zszokowany Iida. Najwidoczniej nie był przyzwyczajony do takich akcji. Gdyby prowokowali walki, kłócili się, niszczyli wyposażenie szkoły - to mógłby ogarnąć. Za to z stalkingiem z drzewa jeszcze się nie zatknął. 

- Hej! Czemu nas podsłuchujecie! - Wydarł się Bakugo. 

Juliusz byle szybko zeskoczył z drzewa i uciekł w ciemność. Najwidoczniej nie chciał mieć do czynienia ze wściekłym Katsukim. Iwan szybko odwiązał się od drzewa i odbił się od niego. Również poleciał w dal. A biedny Bastian nadal leżał pod drzewem. 

Bakugo wyskoczył z okna i wylądował przy chłopaku. 

- No? Czemu nas podsłuchiwaliście? - Zapytał, łapiąc Bastiana za kołnierz. 

- Oczekujesz odpowiedzi szczerej czy dyplomatycznej? 

- I jedną i drugą! 

- To tak dyplomatycznie, to chcieliśmy się upewnić że znowu nie będzie takiej sytuacji jak z paradokumentami. A szczerze, to liczyliśmy na jakąś ciekawą scenę. - Chłopak lekko się skrzywił. - Nie trzeba było wybierać disco-polo. Ono jest dozwolone tylko na sylwestrze i okazjonalnie na weselach. Nie na życie codzienne! 

- To może ty nam coś zaproponujesz? - Zapytał Deku. On prawdopodobnie również wyskoczył przez okno. 

- Dobra, tylko mnie puść. - Rozkazał chłopak, do wciąż trzymającego go za koszulkę Bakugo. 

Przeszli do pokoju Kaminariego, a tam Polak od razu skierował się do komputera. 

- Zaczęliście od całkowicie złych rzeczy. - Pouczył ich, czekając aż przeglądarka się załaduje. - Do paradokumentów trzeba odpowiednio się przygotować, lub żyć w Polsce całe życie. Mogliście zacząć od klasyków. "Janosik", "Czterej pancerni", "Jak rozpętałem drugą wojnę światową"... O, albo "Kuchenne Rewolucje". 

- "Kuchenne rewolucje"? - Zaciekawił się Sato. Polak pokiwał głową. 

- To dość stary serial. Z grubsza, prowadząca idzie do fatalnych restauracji i przez parę dni jest tam rewolucja, na którą składają się płacz, ból i rzucanie talerzami. A później zawsze jest cudownie. Jako ciekawostkę mogę dać, że pierwsza prowadząca, czyli Magda Gessler była drugą w całej Polsce posiadaczką quirk. 

- Drugą? A jaki miała dar? - Zapytał Izuku, wyciągając swój notatnik. 

- Coś z włosami. W sensie, że z każdym rokiem jej ich przybywało i mogła dowolnie je układać samą siłą woli. Pierwszą uzdolnioną osobą była - a właściwie jest - Maryla Rodowicz. Dar - nieśmiertelność. 

Usta Deku ułożyły się w o, kiedy szybko notował nowe informacje. Bastian tymczasem wygrał nierówną walkę z internetem i włączył jeden z odcinków. 

- A kto był oprócz ciebie, Ivana i Julka? - Zapytał go Iida, kiedy oglądali czołówkę. Chłopak posłał mu zdziwione spojrzenie. 

- Byliśmy sami, a czemu pytasz? 

- Przecież coś jeszcze huknęło, jakby ktoś spadł. Zaraz po tobie.

- Nic o tym nie wiem. 

Tymczasem w siedzibie złoczyńców... 

- Więc, opuściliście misje wywiadowczą, a jedyne wasze usprawiedliwienie to "Muzyka"? Co to ma być? 

Tomura był wściekły. Wysłał Czarnobyl i Sebixa, żeby dowiedzieli się co mogli o szkole bohaterskiej (jakimś cudem przez te wszystkie lata jak tu mieszkali nie zinfiltrowali tego budynku), a oni wrócili bez żadnych informacji. I to nawet bez dobrego wytłumaczenia. 

- Nie tylko. Bo jeszcze Sebix spadł z drzewa i narobił hałasu. 

- A czemu spadł z drzewa? - Zapytał mocno już wkurzony Shigaraki. 

- Muzyka. - Powtórzył dresiarz. - To wszystko wina disco polo. 

Tomura wciągnął głęboko powietrze. Coraz bardziej miał ochotę zabić - lub choćby walnąć - któregoś z tych Polaków. Oni się nie nadawali do pracy. 

W sumie, to może Dabi ma w sobie coś z Polaka, pomyślał zmęczony Tomura. 

927 słów.

Sayonara!