Chapter 28

2.7K 104 17
                                    



"Good afternoon, Esme. You look well compared to the last time I saw you. How are you?"- sabi ko sa babaeng naging pasyente ko dati.

Nandito kasi kaming lahat sa labas. Letting these patients roam in the garden to ease their thoughts. Nagkalat din ang mga guwardiya na nagmamasid. Simula kasi nung nangyari ang pagbaril sa akin ng pasyente ko dati ay nagdesisyon sila na dagdagan ang bantay para hindi na maulit ang ganuon na kaguluhan.

"I'm fine"- she replied, but she's still looking ahead.

I heard na bumubuti na ang kalagayan nya. Mas normal na sya kumpara sa nuon na palagi lang nagwawala.

I just hope everyone in here will heal from their illness. So that they could continue living their lives in the outside world.

"Maupo ka po."

Bumaba ang tingin ko kay Esme dahil sa sinabi nya. Naglakbay na pala ang diwa ko.
Ngumiti ako sa kanya at naupo sa espayo sa tabi nya dito sa bench na inuupuan nya.
"My days in here were numbered,"- she said, starting to make me look at her side.

"They said I'm getting better. Do you believe them? Do I look better now than before?"- she asked as she stared at me.

"I do. You're a strong girl, so it's not impossible."

Muli syang nag iwas ng tingin at tumingin sa malayo.

"I'm afraid, knowing that soon I will be out of here."

Kumunot naman ang noo ko dahil sa sinabi nya.

"I know what's waiting for me in the outside world."

Now I understand. She's afraid. She doesn't have a family anymore. I've heard rumors before that she's the sole reason why her family died, but she keeps on denying those rumors.

Sa tuwing nagwawala sya nuon palagi nyang sinisigaw na wala syang kasalanan, na hindi sya ang gumawa nun sa pamilya nya.

She's been set up. I want to help her, but it's strictly forbidden for us not to meddle with a patient's personal life.

"Are you not happy that you're finally going out of here one of these days?"- I asked her.

"Masaya pero wala na akong tahanan na uuwian."- she said, but her voice is void of emotions.

Inangat ko ang kamay ko para hawakan ang kamay nyang nasa hita nya. Ramdam ko na natigilan sya at napatingin sa akin.

"I can help you."

Malungkot syang ngumiti at dahan dahan na tinanggal ang kamay ko sa kanya. She hold my hand. Tracing it with her forefinger.

"You're such a good person Dr. Evie but don't do that, I might put your life in danger."

Binitawan na nya ang kamay ko at tumayo. Naguguluhan ako.

"Esme.. "- I called her when she was about to walk away.

She turned to me and put her hands behind her back. There's a glint of sadness in her eyes.

"My family was murdered, and I can clearly remember what the man told me four years ago. He told me that once I get out of here, he will come back to kill me."

I am about to say something because worry has started to creep in.

"Alam ko na nag aalala ka po. Pero ayaw kong madamay ka sa buhay ko. Tama na yung isa ka sa mga Doctor na nagpagaling sakin. Kaya ko na ang sarili ko , wag ka pong mag alala."

Natapos na ang oras at ina assist na ng lahat ang mga pasyente papasok muli ng hospital. Actually yung mga kalmado lang ang nilabas. Yung mga pasyente kasi na grabe kung magwala ay naiwan sa loob. Siguro sa ibang araw sila naman.

The Last Bloodsucker ✔Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon