Bir kız düşünün...
Dini için ailesini terk eden bir kız...
Ama her şeye rağmen hayallerinden vazgeçmeyen bir kız...
Meslek hayatının başında bir doktor...
O, arkadaşlarının gamzelisi...
Sevdiğinin deniz gözlüsü...
Yıllar sonra yeniden ailesiyle bir...
Bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen.
Bölüm Şarkısı:Koyu ~ Sen Benim Başıma Gelen En Güzel Şey 🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar😊
John'dan...
Kardeşlik gerçekten de çok özel bir duygu. Kardeş, insanın hayatta yaşadığı her şeyi paylaştığı tek kişidir. Yeri geldiğinde anne babandan bile gizlediğin şeyleri kardeşine anlatırsın. Mutluluğunu ilk onunla paylaşırsın. Acını ilk onunla paylaşırsın. Üzüldüğünde onun omzunda ağlarsın. Seni hayatın boyunca asla yalnız bırakmayan; iyi gününde, kötü gününde, her zaman yanında olan, istediğin zaman konuşup dertleşebileceğin kişidir kardeş.
Ve abilik... Abi olmak... Kendinden çok kardeşine önem vermektir. Kendinden önce onu düşünmek, onun mutluluğunu her şeyden önce tutmak, gözünden akan tek damla yaş için dünyayı yakmayı göze almaktır. Küçükken oyun oynadığı, büyüdüğünde her şeyini paylaştığı arkadaşı olmaktır. Abilik sonsuz sevgi, sonsuz şefkat, sonsuz güven ve sonsuz merhamettir...
Kafamdaki düşüncelerle evin önüne gelmiştim. Arabamı garaja park ettikten sonra arabadan inerek kapının önüne geldim. Zili çalmamdan kısa bir süre sonra ablam kapıyı açtı. "Hoş geldin." dediğinde içeriye girdim ve yanağına bir öpücük bırakarak "Hoş buldum abla." dedim. "Babamlar gitti mi?" diye sorduğumda "Biraz önce çıktılar." dedi. Babam ve annem, babamın iş arkadaşlarından birinin verdiği bir yemeğe davetliydiler bugün. Aslında evde olmamaları benim için daha iyi olmuştu. Isabella'yla yalnız konuşmak istiyordum ve evde olmadıkları için daha rahat konuşabilirdik.
"İşin yoksa biraz konuşabilir miyiz?" dediğimde "Tamam, salona geçelim." dedi ve birlikte salona geçtik. Ablam ikili koltuğa otururken ben de hemen çarprazındaki tekli koltuğa oturdum. Hiç beklemeden söze girdim. "Bana anlatmak istediğin bir şey var mı?" diye sorduğumda "Ne gibi?" diye sordu.
Tek kaşımı kaldırarak sorgularcasına "Belki son zamanlarda biri gelmiştir, birini görmüştürsün?" dedim. Söylediklerimle yüzünde şaşkın ve aynı zamanda da suçluymuş gibi bir ifade oluştu. Bir süre bekleyip "Kimi görmüş olabilirim ki?" dedi. Anlatmayacağını anladığımda "Her şeyi biliyorum. Emma'nın buraya geldiğini biliyorum." dedim.
"Sen nereden biliyorsun? Bir dakika bir dakika, sen onunla görüşüyor musun?" diye sorduğunda "Evet görüşüyorum ama konumuz bu değil. Konumuz senin ona nasıl o kadar ağır şeyler söyleyebildiğin." dedim. "Ben ağır şeyler söylemedim." dediğinde "Onu dinlemeliydin. Neden o şekilde davrandın." dedim.
"Ben ona hak ettiği cevabı verdim." dediğinde "Isabella sen ne dediğinin farkında mısın? 'Hak etti' ne demek?" diye bağırdım. "Bana sesini yükseltme, ben senin ablanım." deyince sinirle yerimden kalktım ve sesimi alçaltmadan "O zaman ablammışsın gibi davran. Çünkü şu an çocukmuşsun gibi davranıyorsun." dedim.
