Bir kız düşünün...
Dini için ailesini terk eden bir kız...
Ama her şeye rağmen hayallerinden vazgeçmeyen bir kız...
Meslek hayatının başında bir doktor...
O, arkadaşlarının gamzelisi...
Sevdiğinin deniz gözlüsü...
Yıllar sonra yeniden ailesiyle bir...
Satırarasıyorumlarınızı okumaktan keyif alıyorum o yüzden bol bol yorum yaparsanız sevinirim.
Bölüm Şarkısı:Sezen Aksu ~ Bir Çocuk Sevdim 🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar😊
Yavaşça gözlerimi araladıktan sonra bir kaç kere gözlerimi kırpıştırıp tamamen uyanmaya çalıştım. Mavilerimi karşıdaki duvarda olan saate çevirdiğimde saatin üç olduğunu gördüm. Nöbetten gelip uyuduğum için saat biraz geç olmuştu. Ellerimle gözlerimi ovuşturduktan sonra yataktan kalktım. Banyoya geçip işlerimi hallettikten sonra odama geri döndüm. Komodinin üzerindeki telefonumu aldıktan sonra önce telefonumu sessizden çıkardım. Gelen bir kaç bildirime baktıktan sonra üzerimi değiştirdim. Pijamalarımı çıkartarak eşofman takımlarımdan birini giyindim ve mutfağa inerek kendime yiyecek bir şeyler hazırladım.
Yemeğimi yedikten sonra temizlik yapmaya karar verdim. Bir müzik açarak kulaklıklarımı taktıktan sonra elektrik süpürgesini alarak temizliğe başladım. ***
Yemeğin pişmiş olduğunu görünce ocağı kapatarak oturma odasına geçtim. Televizyonu açıp kanallar arasında gezinirken çalan kapıyla oturduğum koltuktan kalktım. Portmantodan yazmamı alıp başıma örttükten sonra kapıyı açtım.
Karşımda gördüğüm kişiye şaşkınlıkla bakıyordum. Bu gerçek miydi? Ben hayal mi görüyordum yoksa? Ellerimle gözlerimi ovuşturup tekrar karşıma baktım. Hayır, hayal değildi. Gerçekten de görüyordum. Karşımdaki ablamdı, buraya gelmişti.
Uzun bir süre şaşkınlıkla ona baktım. Aramızdaki sessizliği "İçeri geçebilir miyim?" diye sorarak bozduğunda kendime geldim ve "Ta-tabii ki." diyerek kenarıya çekildim. İçeriye girdiğinde o ayakkabılarını çıkartırken ben de kapıyı kapattım. Ayakkabılarını çıkartıp doğrulduğunda bir kaç saniye yüzüne baktım ve daha fazla dayanamayarak "Ablamm." diyerek sarıldım. Bir kaç saniye sonra onunda kollarını bana sardığını hissettiğimde dolan gözlerimdeki yaşlar akmaya başladı.
Bir süre sarılı kaldıktan sonra ağladığını fark edince ondan ayrıldım ve ellerimle yüzündeki yaşları silip "Ağlama." dedim. O da aynı şekilde benim yüzümdeki yaşları sildiğinde "Sen de ağlama." dedi. Söyledikleriyle gülümsedim ve oturma odasının kapısını göstererek "Oturalım mı?" dedim. Başını olumlu anlamda sallayarak oturma odasına geçti. Çantasını yanına bırakarak ikili koltuğa oturduğunda ben de yanına oturdum.
Kısa bir sessizlikten sonra konuşmaya başladı. "Emma, ben özür dilerim." dediğinde "Abla," dedim ama "Lütfen dinle." diyerek konuşmaya devam etti.
"O gün seni bir anda karşımda görünce çok şaşırdım ben ama sevindim aynı zamanda da. Sen bana sarıldığında o kadar mutlu oldum ki." dedi buruk bir tebessümle. Ben de gülümsediğimde konuşmaya devam etti. "Ama sonra bir an bizi terk edişini hatırladım ve gururum yüzünden sana sarılmadım. Sana söylediğim her şeyi sinirle söyledim. Hiç biri gerçek duygularım değildi. Sonra çok pişman oldum ama pek bir faydası olmadı. Seni kırmıştım bir kere sonuçta. Beni affedebilecek misin?" dediğinde gözünden akan yaşı hızla sildim ve ona sarıldım. O da bana sarıldığında "Evet kırıldım ama her şey geride kaldı." dedim.
