childminder | hyunin

🐑37🐑

işşşte kuzu kuzu geldiMMM

bölümü son bıraktığım yerle şarkı hiç uymadı özrdlrm
___________________

Ne kadar uyuduk bilmiyorum. Saat kaçtı onu da bilmiyordum ama hala karanlıktı. Jeongin'in beni dürtmesiyle uyanmıştım.

"Hyunjin, kalk. Hyunjin!" koluma vurmasıyla gözlerimi açmış ve bir nefes vermiştim. Yatakta dizlerinin üzerinde doğrulmuştu.

"Ne oldu Jeongin?" demiştim gözlerimi ovuştururken. 

Bir dakika, yine rüya mı görüyordum?

Ben gözlerimi kapatıp yeniden içinde bulunduğum durumu sorgularken o elime bir şey sıkıştırmıştı. Bir... kağıt? Hayır, sadece kağıt olmak için çok kalındı. Fotoğraf kağıdı gibi.

"Bakmayacak mısın?" diye sormuştu, ısrarla gözlerimi açmamama karşın.

"Beni tokatlar mısın? Uyanmak istiyorum."

"Hyunjin rüyada değilsin, aç gözlerini."

"Jeongin, lütfen."

"Saçmalama da bak şuna."

Gözlerimi yavaşça aralamıştım. Elimdeki şeye bakınca ne görecektim hiçbir fikrim yoktu, terk mi ediliyordum yoksa? Bir gece bile tahammül edememiş miydi bana?

Fotoğraf kağıdıyla kim terk edilmiş Hyunjin? Kendine gel.

Kağıdı tutuşturduğu elimi kaldırıp göz hizama getirmiştim. Tahmin ettiğim gibi fotoğraftı, minik bir bebek fotoğrafı.

"Bu..."

"Kızımız Hyunjin, bizim kızımız." dediğinde fotoğrafta gezinen gözlerimi onunkilere çıkartmıştım. Gözlerim dolmaya başlamıştı bile.

Benim konuşmayacağımı anlayınca devam etti.

"Birkaç ay önce yetimhaneye bırakılmış, daha doğrusu kapısına bırakıp kaçmışlar. Henüz yedi aylık. Bu kadar minik bir bebeği bırakmak çok acımasızca değil mi sence de?" sorusuna cevap vermeden gözlerine bakıyordum sadece. Hala tam anlamıyla anlamış değildim.

Yaşlarım tamamen görüşümü kapattığında yorganı alıp kafama kadar çekmiştim. Rüya olmalıydı, daha birkaç saat önce neler geçiriyordum aklımdan.

"Aslında şimdi söylemeyi düşünmüyordum ama sen," demiş ve bir elini yorganın üstünden omzuma atmıştı. "Her ne düşündüysen yemin ederim öyle bir şey yok Hyunjin, hem işimi hem de bunu birlikte götürmek zordu benim için. Sadece güzel bir şey yapmak istemiştim. Sana böyle düşündüreceğim aklımın ucundan bile geçmedi, özür dilerim. Bir hastam yardımcı oldu bana, hiç kimseye haber vermemiştim. Bir aksilik olursa herkes hayal kırıklığına uğramasın istedim bu yüzden yalan söylemek zorunda kaldım ve aptalcaydı sanırım, çok üzgünüm."

Yumuşak hareketlerle omzumu okşarken istemeden ağzımdan bir hıçkırık kaçırmıştım. Elimi hızla ağzıma kapatıp sakinleşmeye çalışmıştım.

"Adı ne?" diye sorduğumda omzumdaki elini çekmişti.

"Birkaç ay olmuş ama daha kimlik çıkarmamışlar yani adı yok henüz." dediğinde yorganın altından kafamı sallamıştım.