Veliaht | Hyunın ✓

#23' Küçük Prens

° H Y U N J İ N °

Jeongin'in dudaklarından sesli bir şekilde ayrıldığımda bize sırıtarak bakan Changbin'e göz devirip hamile eşimin beline kolumu sarıp yürütmeye başladım.

"Bebeğim neden beni bekledin? Uyu demiştim sana. Havada serin üşüteceksin"

Dudaklarını büzüp elini karnının üstüne koyarak baktı bana "Dedim ya, sen olmadan uyuyamıyorum. Tekrar kalbini parmağımda hissedememekten korktuğum için uyumadım."

Boşta ki elimle yüzük olan elini tutup öptüm. "Bir daha aynı hatayı yapmayacağım. Kalbim hep burada atacak"

Gözlerinin içi parlamıştı. Kalbi hızlanmış yüzüne yakışan gülümsemesiyle bakıyordu gözlerime..

Ulan aşka inanmayan ben şu parlayan gözler için canımı bile verir hale geldim. Hwang Jeongin ne yaptın bana böyle..

Kaşlarını çatıp sertçe yutkundu. Kalp atışları daha da artmıştı. Bana acı çeken bir surat ifadesiyle bakmaya başladı.

"Jeo-"

"Ah!" bir kolunu karnına sararak eğildiğinde diğer eliyle kolumu sıkmaya başladı. Gerçekten acı çekiyordu.

"Ne oldu? Sancı mı girdi yine? Jeongin iyi misin?"

Bir taraftan onu ayakta tutmaya çalışırken bir taraftan endişeli sesimle sorularımı soruyordum. Arkamızda ki Changbinde hızlıca yanımıza gelip Jeongini tutuyordu.

"H-Hyunjin... Sancı... Bu başka.. Çok acı veric-Ah!"

Bir anda elim ayağıma dolanmıştı. Karşımda böyle acı çekerken ne yapacağımı bilemedim.

"Hyunjin! Sanırım Bebeğimiz g-geliyor..."

O derin derin nefesler almaya başladığında benim onun dediği şeyle nefesim kesilmişti. Bebeğim doğuyor mu? Burada mı? Şimdi mi? Lan!

Kendime gelip eşimi hızlıca ve dikkatli bir şekilde kucağıma aldım. Changbin benden hızlı bir şekilde koşup az önce indiğimiz arabayı çalıştırdığında bende hızlıca kucağımda ki eşimle birlikte arkaya oturdum.

Changbin son hız az ileride ki hastaneye sürerken bende terlemiş ve hala acı çeken eşimi elimden geldiğince sakinleştirmeye çalışıyordum.

"Hayatım derin derin nefes aall veerr... Bak benimle birlikte" Kendimde derin derin nefesler alıp vererek Jeongin'e yardımcı olmaya çalışıyordum.

Böyle durumlarda ne yapılır hiç bilmiyorum. Acısını paylaşamıyorum... Canı çok acıyor ve ben hiç bir şey yapamıyorum..

Hastaneye geldiğimizde Changbin hızlıca inip bir sedye getirtmişti. Jeongini ona koyup Doğum haneye götürdüklerinde biz dışarıda kalmıştık.

Hastane koridorunda bir sağa bir sola dönerken Changbin telefon görüşmesi yapıyordu.

Changbin yanıma gelip elini omzuma koydu. "Gel şöyle otur. Sakinleş biraz. Su getireyim sana"

Beni bir koltuğa oturtup yanımdan ayrıldığında kafamı ellerimin arasına aldım. Bacağım istem dışı sallanmaya başladı. Şuanda tüm vücudum stres doluydu.

Jeongin... Lütfen sağ salim Bebeğimiz ile birlikte çok oradan..

--

"Daha ne kadar içeride kalacaklar?"

Annem yanıma gelip saçlarımı okşadı. "Oğlum biraz daha bekle. Çıkacaklar birazdan"

Oflayarak ayağa kalktım. Tekrar bir oraya bir buraya dönemeye başladığımda herkesin gözü bana dönmüştü.