Once upon a Time

CHAPTER SEVENTY TWO: Dahil Sa Iyo

Clarita

Inilagay ko na ang mga gamit ko sa kariton sa likod ng kalabaw. Hindi pa rin ako makapaniwalang itinakwil na ako ng aking ama. My mom's heart will break but I know she can't do anything about it. My dad has the last say in everything and she knows it very well.

Pinagmasdan ko ang nanginginig Kong mga kamay. Even though I have been telling myself countless times already that it would be alright ay may pumapasok paring takot sa dibdib ko.

Two hands clasp mine. I look up and saw Aling Consuelo's tender eyes staring back at mine.

"Señorita alam kong nalulungkot ka sa mga nangyari pero ito lang ang masasabi Ko sayo hija. Hibding hindi ka pababayaan ni Manolo. Kilala ko ang anak ko at alam kong aalagaan ka nya. Nawalan ka man ng pamilya ay narito naman kami ni Celo para tumayo bilang ama at ina mo." she said to me with a smile.

I somehow feel relieved pero nalulungkot din ako dahil they ended up losing their home and job because of me.

"Patawad po ng dahil sa akin nahihirapan po kayo ngayon ng lubos." I said while crying.

Niyakap ako ni Aling Consuelo ng mahigpit.

"Wala kang kailangang ihingi ng tawad anak sa akin. Lagi mong tatandaan na ang bahay at trabaho maging pera man ay mga materyal lang na bagay subalit ang ligaya ng aking anak ay hindi matutumbasan ng kahit ano mang yaman sa mundo at ikaw Señorita ang kaligayahan ng aking si Manolo."

We both look at Manolo. Inilalabas pa nya ang ilang gamit sa loob ng kanilang kubo kasama si Pedro.

Tinapik ni Aling Consuelo ang aking nga kamay pagkatapos ay umakyat na ng kariton at tinabihan si Mang Marcelo.

Lumapit sa akin ni Manolo at pinagmasdan ang mukha ko.

"Nalulungkot ka ba Clarita?" nag-aalalang tanong nya sa akin.

"Kanina pero ngayon hindi na." sagot ko sa kanya.

Sinapo nya ang aking mga pisngi and his two thumbs wipe away the tears on my eyes. He kisses my eyes afterwards.

"Mahal kita Clarita. Mahal na mahal." he whispered in my ears then he smiled.

"Mahal in kita Manolo. Mahal na mahal."

"Manolo." tawag ni Pedro. "Saan pala kayo lilipat?"

"May nabalitaan ako sa bayan noong isang araw na may isang hasyenda sa kabilang baryo na naghahanap ng mga magsasaka susubukan ko doon." sagot ni Manolo kay Pedro. Sumampa na si Manolo sa kalabaw.

"Dadalawin ko na lang kayo Manolo. Mag-iingat kayo ha." malungkot na sinabi ni Pedro.

"Paalam Pedro." tugon naman ni Manolo.

Ilang oras din ang aming nilakbay bago kami makarating sa baryo na tinutukoy ni Manolo. Pagdating sa May bakal na gate ay bumaba si Manolo at may kinausap. Mayamaya pa ay binuksan na ng kausap nya ang gate at pumasok na kami.

Napakalaki ng hasyendang ito. Mas malaki sa hasyenda namin.

"Manolo sino ba ang may ari ng lupaing ito?" tanong ko sa kanya.

"Sa mga Madrigal daw."

Ang mga Madrigal pala ang may-ari ng lupa. Isa sa mga mahihigpit na kakumpitensya ng aking ama.

We stopped in front of a majestic house. Bumaba si Manolo at kinausap yung babae sa may pinto mayamaya pa ay may lumabas na matandang lalaki at kinamayan si Manolo. May pinag-usapan silang dalawa pagkatapos ay nagkamay muli. The two men started walking towards us.