Chroń nas |Eldarya| ✔

14. Potrzebowałam pomocy.

On nie jest moim wrogiem.

— Przestań tak myśleć! Oni tobą tylko manipulują!

— Mira, twoje serce mówi prawdę. Zaufaj mu.

— Naprawdę chcesz zostać przez nich zniszczona? Nie sądziłem, że jesteś aż tak głupia.

— Pójdź za nim. On wskaże ci odpowiednią drogę.

— Przypomnij sobie to, co ci zrobili. Przez nich tylko cierpiałaś. Wymazali ci pamięć. Wspomnienia, które są częścią życia.

— Przestań wpajać jej kłamstwa, Leiftan!

— Ja tylko mówię jej prawdę! To ty nią manipulujesz. Nakłaniasz do złego. Jesteś tak żałosna, że nie potrafisz odzyskać swojej pierwotnej postaci.

— Wiesz co? Od zawsze wiedziałam, że jesteś potworem. Kimś, kto nie zasługuje na to, żeby tutaj żyć. Dopiąłeś swego, kryształ został osłabiony, Eldarya się rozpada, czego ty więcej chcesz?!

— Chcę uratować ten świat.

— Ty go tylko niszczysz! Napadasz na małe wioski i wzbudzasz w nich nienawiść do władców Eldaryi! Dobrze wiem, że chcesz zniszczyć kryształ i do tego celu ją wykorzystujesz!

Mój umysł ponownie został przyćmiony tymi natrętnymi głosami, które zabierły mi zdolność do myślenia. Stałam tam i wpatrywałam się pusto w ziemię. Nie wiedziałam, jak mogłam wyjść z tego okropnego stanu.

Potrzebowałam pomocy.

— Mira, odpowiedz mi. — Do moich uszu dotarł aksamitny głos chłopaka, który pozwolił mi zrobić jeden ruch. Jeden, który znaczył dla mnie tak wiele. Zrobiłam krok do przodu i wpadłam w objęcia Nevry. Moje oczy zaszły łzami, przez co obraz zaczął mi się zamazywać. Wiedziałam, że był zszokowany, co wnioskowały jego uniesione ręcę. Jednak po chwili szczelnie mnie objął i położył brodę na mojej głowie.