შემქმნელი

25

წამლების შესანახი პატარა კოლოფი იატაკზე აღმოჩნდა, საწოლის ქვეშ - რა აურზაურია, კი-კი-კი, მაგრამ ვის ანაღვლებს ეს ახლა? - და ლიამმა, წამიერი დაეჭვებით, გამჭვირვალე მაზით სავსე ერთ-ერთი ბოთლი აიღო იმ იმედით, რომ ის იდეალური გამოდგებოდა.

- ეს რისთვისაა? - იკითხა ზეინმა და მოუთმენლად აწრიალდა.

მაზი მის პენისზე წვეთავდა და ის ხელით მოიშორებდა, დარწმუნებული რომ არ ყოფილიყო, რომ ეს სიტუაციას გაამწვავებდა. ისინი ისედაც მშიერი მგლებივით უყურებდნენ ერთმანეთს და წამი აშორებდათ გამთლიანებისგან, იმისგან, რის გაკეთებაც მაშინვე უნდოდათ, როდესაც ერთმანეთს პირველად აკოცეს.

- რომ არ გეტკინოს, - უპასუხა ლიამმა და ნელა ისვამდა სითხეს თითებზე. - უნდა მოეშვა და დამშვიდდე, შევეცდები, ფრთხილი ვიყო.

- შენ ვერ მატკენ, - დაარწმუნა ზეინმა და რატომღაც თავის თმას შეეხო. - ეს ხომ შენ ხარ. ყველაფერი ხარ, რაც მჭირდება. ერთადერთი ხარ ამქვეყნად.

ერთმანეთს თვალებში შეხედეს და ისევ სიყვარული - ნაზი, გონების გამტაცებელი და დაუოკებელი. ზეინი გრძნობდა, რომ მოუთმენლობისგან კანკალებს და როდესაც ლიამმა თავისკენ მიიზიდა, სხეულს ძლივს იმორჩილებდა, რომ არ წაქცეულიყო. მან პირი გააღო, თითქოს ლიამს კოცნისკენ მოუწოდებდა, და ეს ასეც იყო, მას ყოველთვის უნდოდა პეინის კოცნა, ერთი ჰაერით სუნთქვა.
გული უფრო შეეკუმშა, ფილტვებს თითქოს რაღაც უხვრეტდა და სუნთქვის საშუალებას არ აძლევდა. ზეინი ლიამის ენას ეფერებოდა, თითებით მის თმებში იკარგებოდა და მათი სასქესო ორგანოები ერთმანეთს ოდნავ ეხებოდა, რის გამოც სხეულზე პატარა ნაპერწკლები დარბოდა. ესეც კი სასიამოვნო იყო.

- ზურგით უნდა შემობრუნდე და საწოლს ხელებით დაეყრდნო, - ნელა ჩაილაპარაკა ლიამმა. მასაც ჩაუწყდა ხმა, მოჯადოებულივით იყურებოდა და ვერაფრით ვერ სწყდებოდა ზეინის ტუჩებს. - და თუ გეტკინება...