შემქმნელი

14

ზეინი, როგორც იყო მოსალოდნელი, ლეკვებს წამითაც არ სცილდებოდა. ის თითქოს დაუახლოვდა მათ, დიდი პასუხისმგებლობით აჭმევდა თავის ცხოველებს თბილ რძეს სამედიცინო შპრიციდან, რომელიც ზრდილობიანად ითხოვა შემქმნელის კაბინეტიდან. სითბოში ყოფნა ლეკვებზე დადებითად აისახა და უფრო ხმამაღლა წრიპინებდნენ, ხოლო სოკრატემ, თამაშისას, მალიკს თითზე კბილიც გაჰკრა. დიდად არა, მაგრამ საკმაოდ საგრძნობლად, რომ ზეინი გაეხარებინა. იმის გაგებისას, როგორ ცდილობენ ყეფას, ზეინმა შემქმნელს მოსასმენად დაუძახა, და პეინი რაღაც დროის განმავლობაში იდგა მის ზურგს უკან და ათვალიერებდა შეუჩერებლად მოწრიპინე ბურთულებს. დღეს საჭმლის მომზადება თავისით მოუწია, ასევე რამდენიმე პაციენტის მიღება შუადღეს.

ის იმედოვნებდა, რომ სადილის მერე გაიგებს, როგორ დადის სახლში ზეინი, რომელიც მიღების დასრულებას ელოდება, ეხება სურათების ჩარჩოებს და ასწორებს ფარდებს - ჩვეულებრივ ისინი ბაღში გადიოდნენ და ერთად უყურებდნენ, როგორ ეშვება მზე დაბლა, ცა კი ნელა იცვლის ფერს ღია ცისფრიდან მეწამულ წითლამდე. მაგრამ მალიკი ზედმეტად იყო გართული თავისი ახალი საზრუნავით, რომ ცოტაოდენი დრო საარსებო საქმეებისთვის გამოეყო. ლუი სახლში რომ ყოფილიყო, ის, რა თქმა უნდა, გაიცინებდა და ეტყოდა ლიამს, რომ ზეინს ახალი გასართობი გამოუჩნდა, შთაბეჭდილება, რომელიც ადრე არასდროს ჰქონია, და უბრალოდ ცოტა დრო უნდა მისცეს, რომ მიეჩვიოს აზრს იმაზე, რომ ძაღლები მასთან სამუდამოდ დარჩებიან, და არავინ წაართმევს. მაგრამ ტომლინსონი შორს იყო და ექიმ პეინს ვერავინ დაარიგებდა.

ლიამი ეჭვის მაგვარ რაღაცასაც გრძნობდა. ის ვერ იხსენებდა, ბოლოს როდის გაერთო ზეინი რამით იმდენად, რომ დაძახებაზე მაშინვე არ უპასუხოს. როდესაც ლიამმა შეატყობინა, რომ მიღება დასრულებულია და მათ შეუძლიათ ივახშმონ, ზეინმა მხოლოდ მესამე ჯერზე მოახდინა რეაგირება. თუმცა, როდესაც პეინმა თავი ამ აზრზე დაიჭირა, მთელი სიმტკიცით გადაწყვიტა მისი დავიწყება.