შემქმნელი

9

ზეინმა თვალები გაახილა და რამდენჯერმე დაახამხამა, სანამ ორიენტირება შეძლო, ის კი სწრაფად წამოაყენეს - მან მაშინვე იცნო შემქმნელის ხელები.

მალიკი გონს არ მოეგო იატაკზე, ჰოლში, სადაც წაიქცა, არამედ მაგიდაზე, უკვე ნაცნობ სარდაფში, სადაც ჩვეულებრივ არ უშვებდა არც შემქმნელი, არც დამრიგებელი, იმიტომ რომ იქ იყო ძალიან ძვირფასი და საკმაოდ მყიფე ნივთები, რომლებიც ზეინს უცოდინრობის გამო შეეძლო გაეფუჭებინა. ყველაზე ახლო ნათურა არ ენთო, და ზეინს მოეჩვენა, ეს უკვე ყოფილა ადრე, იმიტომ რომ ეს იყო იგივე მაგიდა, რომელზეც ის იწვა მაშინ, პირველად. ამასთანავე, შემდეგ შემქმნელი ძალიან ძლიერად ჩაეხუტა ზეინს, მისი ხმა მოსიყვარულე და ცოტა ემოციურიც ჩანდა, თითქოს რაღაც საკმაოდ კარგი მოხდა. შემქმნელს წამლებისა და მშრალი ბალახის სასიამოვნო სურნელი ასდიოდა, მისი ხელები ძალიან ძლიერად იკრავდნენ, არა ისე, როგორც ჩვეულებრივ, როდესაც ის კარგ ხასიათზე იყო, არამედ ისე, რომ ზეინის ხელები სხეულზე იყო აკრული და ის ლიამს საპასუხოდ ვერ ეხუტებოდა - არადა ასე სასიამოვნო იყო, უხსნიდა მისტერ ტომლინსონი.

ზეინმა ხმა გამოსცა, რომელიც ნიშნავდა, რომ მას ჰაერი აღარ ჰყოფნის და ლიამი სწრაფად გაეცალა, მაგრამ მისი ხელის გულები მალიკის ხელებზე ჩასრიალდნენ და მან თითებზე მოუჭირა, ოდნავ შეარხია, თითქოს ისინი ცოტა დაიმტვერნენ. ლიამს უჩვეულოდ აწყლიანებული თვალები ჰქონდა, უჩვეულოდ გაფითრებული სახე, იმიტომ რომ ზეინი მიეჩვია შემქმნელის სახეზე აღგზნებული სიწითლის დანახვას, მით უმეტეს, როდესაც ის რაღაცას თავის სამსახურზე ყვებოდა. მალიკმა გაიფიქრა, რომ ახლა მას და მისტერ ტომლინსონს აღარ მოუწევთ შემქმნელის მონათხრობის მოსმენა, ვინაიდან ლიამმა, როგორც ჩანს, იპოვა თავისთვის კარგი მსმენელი.

თუმცა, ლუი ხშირად ამბობდა, ადრე თუ გვიან ექიმი პეინი იპოვის, ვის შემოაჯდეს ყურებზე სამუდამოდ, ზეინს კი ჩვეულებრივ არ ჰქონდა ჩვევა არ დაეჯერებინა თავისი დამრიგებლისთვის, რადგან შემთხვევათა უმრავლესობაში მისტერ ტომლინსონი მართალი იყო. მით უმეტეს, როდესაც საქმე შემქმნელს ეხებოდა, რადგან ისინი ძალიან დიდი ხანი იცნობდნენ ერთმანეთს.