შემქმნელი

13

აღმოჩნდა, მეზობელ ფერმაზე ცოტა ხნის წინ ბორდერ კოლის დედალმა ლეკვები დაყარა.

მან რვა ლეკვი მოიყვანა, მაგრამ ფერმის დაბერებულ პატრონს მზარდი ძაღლების ასეთი რაოდენობა სულაც არ სჭირდებოდა. მას პატარა სამფლობელო ჰქონდა, უმთავრესად, წვრილრქიანი საქონელი, რომელიც მაძღარ სიბერეს უზრუნველყოფდა, და კიდევ რამდენიმე ცხენი, რათა მცირე საძოვრები მეწყვილესთან ან უმცროს შვილთან ერთად მოიაროს. ცხვრები არ იყვნენ ისეთი ჭკვიანები და ორგანიზებულები, როგორც ძროხები, და ძაღლი საჭირო იყო ფარაში დისციპლინის დასაჭერად, მაგრამ ფერმერი აპირებდა დამხმარე წინა ნაკადიდად აღეზარდა, უკვე აჭმევდა ერთს რამდენიმე თვის განმავლობაში. ამიტომ ამ სეზონში მას ლეკვები არ სჭირდებოდა.

ლიამმა არ უთხრა ზეინს, სად მიჰყავდა დილაადრიან და მალიკი მოლოდინში იყო - საშინელმა აღმაფრენამ მოიცვა იმ დროიდან, რაც შემქმნელი მთელ თავის თავისუფალ დროს უძღვნიდა. ის თითქმის ადგილზე ხტოდა მოუთმენლობისგან (სულაც არა იმის გამო, რომ გზა ჯერ არ შეუკეთებიათ და მოუწიათ პატარა ბორცვებზე გავლა) და ყოველ წუთს იყურებოდა ღია ფანჯარაში, ცდილობდა გაეგო, რა შეიძლება დასჭირდეთ ღია რაიონში, სახლიდან ასე შორს. შემქმნელისგან გასაგებ განმარტებებს ის ვერ იღებდა. პასუხი რომ ვერ იპოვა, ზეინმა გადაწყვიტა, რომ გარემოთი მაინც უნდა დამტკბარიყო, სანამ ასეთი შესაძლებლობა აქვს: მას და შემქმნელს ბევრი საქმე ჰქონდათ: ლუიმ ბევრი დავალება დაუტოვა და კარგი იქნებოდა მათი მესამედის შესრულება მაინც.

გუშინ საღამოს ისინი, ტომლინსონის საბოლოო დარიგებებით შთაგონებულნი, ცდილობდნენ ვახშამი მოემზადებინათ, და მათ არც ისე კარგად გამოუვიდათ. უფრო სწორად, საერთოდ არ გამოუვიდათ, გაახმოვანა ლიამმა, როდესაც მათ კულინარულ შედევრს აკვირდებოდა, რომელიც ზეინს უფრო ქვანახშირს მოაგონებდა. ფანჯარაში დამწვარი ტაფის გადაგდებისას, რომელსაც ჯერაც ბოლი ასდიოდა, შემქმნელმა იმსჯელა: «კიდევ კარგი, ლუი ამას ვერ ხედავს, თორემ ცხოვრების ბოლომდე სირცხვილს ვერ მოვიშორებდით». ზეინმა, რომელსაც თვით ლუი ასწავლიდა შხაპის მიღებას, ეს გამონათქვამი ეჭვქვეშ დააყენა, და შემდეგ დიდი ხანი ცდილობდა მიმხვდარიყო, რატომ იცინის ლიამი. ვახშმობა ხილით მოუწიათ, მაგრამ ზეინს მოეწონა კიდეც და ის ისეთი კმაყოფილი იყო, რომ მერე კიდევ დიდი ხანი ვერ იძინებდა, ატრიალებდა თავში გასაოცარ დღეს, რომელიც იმით დაიწყო, რომ ის შეეხო შემქმნელის სახეს, ხოლო დამთავრდა ლიამის კაბინეტში ვახშმით - სასადილოსა და სამზარეულოში ბოლის სუნი იყო.