Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🜚
Geçmişimi kabullenmeliydim. Sırf toplum ebeveynliği yüceltiyor diye kendi içimde çatışmamalı, anne ve babamı bir insan olarak ellerimden gitmesine izin vermeliydim ben. Anne ve baba olarak kazandıkları sıfata değil, de hayatımda ki kötü arkadaşlıklar gibi dönüm noktası olarak bakmalıydım. Travmaya sebep olacak şekilde değil, bir şeyler öğrenebileceğim acı dolu bir parça olarak almalıydım ellerime.
Psikoloğumun iki sene boyunca bana söylediği şeyler tam olarak buydu.
Anılarımı sildirmek istemiştim. Öyle bir zaman gelmişti ki uyuyamayacak kadar sol yanım ağrımaya başlamıştı. Bir zaman gelmişti ki gündüz vakti etrafım sevdiklerimle çevrili olsa bile kulağımda sesler yankılanmış, kendime zarar vermemi istemişlerdi her defasında.
Zihnim iyi değildi. Ama artık bedenimde iyi değildi. Babamdan kalan izler artık çok tehlikeli ve ölümcüldü. Bu yüzden psikoloğum daha hassas oluyordu bana karşı. Her an patlayabilecek bir bomba gibi gezinirken bu normaldi.
Oysa bu geçen iki sene çok güzeldi. Ablalarım ve ben bir çok ülke gezmiş, Japonya'da çıkışımızı gerçekleştirmiştik. Asyaya yönelik olan kitlemiz benim yüzümden azalmış olsa da şimdi tekrardan yükselmiştik tepeye. Yaratmaya çalıştıkları algılara rağmen yeni nesilin hayranları bana tutunmuş, beni korumuştu tüm haberlerden. İnsanlar anlamaya çalışmıştı beni ve başarmışlardı da yavaşça. Hepsi gerçekleri hissediyormuşçasına şarkı yazmamı istemişlerdi bir kez daha.
"Dikkat eksikliğin var gibi." dedi doktorum, ben masada ki metal zeka küpünü incelerken.
O zaman gerçekliğe döndüm.
"Odaklanamıyorum." dedim ve bir kez daha ovaladım şakaklarımı. Günlerdir baş ağrılarım sıklaşmış, gözlerim bulanık görmeye başlamıştı. "Dört günde ezberlediğim kolay koreografiler bile artık çok zor geliyor."
Doktorum gri defterine yazılar yazarken, parmağında ki altın yüzükler her defasında birbirine çarpıyordu. Başım daha da şiddetli ağrımaya başlamıştı.
O sırada "İlaçları aldığına emin misin Serein ?" diye sordu doktorum.
Yutkundum. "Evet, içiyorum. Yemin ederim."
Büyük gözlüklerini beyaz saçlarının üzerine kaldırırken, kaşlarını çattı ve "Ezberlenmiş bir cümle daha." dedi. Bu sözden sonra diyecek başka bir kelimem kalmamıştı.
"Minik asya turunuz beş ay önce bitti. Ayrıca jüriliğini yaptığın yarışma da sonlandı. Bu süre zarfında çok yoğun olduğunu biliyorum. Hem program, hem turun yorgunluğu ve hemde yeni bir geri dönüş yüzünden yan etkisi uyku olan haplarını almamayı seçtin. Doğru mu ?"
