Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚘
Sevgili günlük, eskiden geçmemesini istediğim saatler şimdi hızlıca tükeniyor ve zaman kavramını benim için yok ediyor. Ama asıl sorun, bu zaman kavramı benim hayallerimin eşi iken yelkovanların kalbimde, akreplerin ise zihnimde yara açması. Nasıl geçeceğini, bilmiyorum. Öğrenmekten ise utanıyorum.
Sanırım bunu ihanet olarak görmelerinden korkuyorum. Hayallerime ulaşıyorken neden kaçmak istediğimi duyarlar ve beni yanlış anlarlar diye delicesine korkuyorum.
En çokta kendimden korkuyorum. Gerçekten, hayallerimden kaçmak istiyor olabilirim, diye.
Okyanusuma bakarken, kağıda çizdiğim piyano tuşlarından şiirlerime beste yapardım ben. Çıkaramadığım seslerimi ve çığlıklarımı şarkı olarak söyler canımı acıtmamasını hayal ederdim, rutubetten soyulan dört duvarımın arasında. Onlar bana, hadi şöyle şarkılarını, aklındakileri bağır, derlerdi. Ben ise, mikrafonum yok, derdim sessizce kimse duymasın diye. Mikrofonum olmazsa sesim çıkmaz benim. Duyulmaz.
Kendi duvarlarıma bile yalan söylerdim ben üzülmemeleri için. Şimdi nasıl diyebilirdim bana yuva olan insanlara ? Ben korkuyorum, sahneye çıkmaktan. Sesiminduyulmasından, gülümsemelerimin yine sahte olmasından çok korkuyorum. Piyanoda çaldığım notaların, mikrofondan çıkan sesimin yine hayallerimden birisi olmasından çok korkuyorum.
Saate baktım. Saat altıya on vardı. Son dakikalardı benim için. Eski benliğimden kurtulmak için sadece bir kaç dakikam vardı.
Başım döndü. Yelkovan gözümün önünde büyüdü ve yüreğimi durduracak hızla tam on ikinin üzerinde durdu. Eş zamanlı olarak çığlıklar duydum.
Rhoe'nin miydi bu ses ? Yoksa stilistimizin mi ? Belkide hepsiydi. Bilemiyorum. Benim gözüm sadece saatteydi, geçmişimi ve geleceğimi belirleyen ay ve güneşte.
Gözlerimi zorlukla çevirdim.
Bir masa vardı. Soyulmuş, rengi kaçmış krem renkli bir masa ve simsiyah duvarlar. Tavanda bir gökyüzü vardı ama gri bulutlarla kaplıydı. Şimşekleri ve seni yutacak kadar büyük acıları saklıyordu. Orada sadece bir kişi vardı. O yıkılmak üzere olan masanın üzerinde bir şeyler karalayan tek birisi vardı. Evin dışında ki masmavi okyanusa bakarak kendini hapsediyordu o çökmek üzere olan odaya.
O kişi bendim. Ama hayır, anlattığım bu şey geçmişim değildi. An itibari ile çıkış yaptığımız şarkının klibiydi.
