BİYOLOJİK AİLEM ✔️

5. KONUŞMA

Düzenlendi.

Meriç'in ağzından (geldikleri gün.)

Annem bizi İtalya'dan apar topar çağırmıştı. Nedensizce tedirgindim.
Eve gelmiştik, salona geçip oturduk.
O kız yoktu, açıkçası nasıl biri olduğunu çok merak ediyordum.

Efe bizi görünce koşup hepimize tek tek sarıldı. "Nasılsın aslanım?"Diye sordum. Omuz silkti. "Sanırım iyiyim." Dedi. "Sanırım mı?"
Diye sordum ama Efe tam cevap verecekken annem, "oturun çocuklar size anlatacağımız var." Dedi. Oturup anneme baktık. Sözü babam devraldı.

"Geçen gün arayıp anlattık size her şeyi, bildiğiniz gibi." Evet geçen gün arayıp anlatmıştı. Hepimiz o gün odalarımıza çekinip bol bol düşünmüştük. Tüm yaşananların ve geçen yılların boşa gitmesini, ailemizden olmayan bir kız yüzünden dağılmamızı kaldıramıyordum.

"Ben buna inanamıyorum." Dedi Aral, hâlâ şoktaydı. Birkaç gündür hepimiz öyleydik. "Boşuna düşünmeyin abilerim ya da dertlenmeyin. Bizim bir kız kardeşimiz asla olmadı, olmayacakta. Bu yeni gelenin de diğerinden farkı yoktur." Dedi Güney gergin bir sesle. "Asya öyle değil." Dedi annem aniden. Aral güler gibi oldu. "Kızı ne kadardır tanıyorsun anne? Ezgi yıllardır hepimizi dağıtıp yıkmışken bir anda gelen kıza nasıl güveniyorsun?" Dediğinde annem gözlerini kaçırdı.

"Annene böyle sert çıkışmana gerek yok Aral. Elbette çok iyi tanımıyoruz lakin şu bir haftada onun gerçekten benim kızım olduğunu anladım. Davranışları çok doğal ve bir Zadeoğlu olduğunu ilk görüşte belli ediyor. Gördüğünüzde ne demek istediğimi çok iyi anlayacaksınız." Babam dudaklarında küçük bir tebessümle anlatmıştı. Bu dediklerim benim içimde birer umut uyandırmıştı. Diğerlerinin yüz ifadeleri babama inanmadıklarını belli ediyordu.

"Efe gidip Asya'yı çağrılabilir misin?" Dedi annem. Efe başını salladı ve yukarı çıktı.
Yıllar sonra sadece birkaç günde böyle bir şeyin olması hem garip hem de imkansız gibi geliyordu. Hayatımız aniden değişmiş gibiydi.

Polat abi aniden kimseye bir şey demeden dışarı çıktı. Muhtemelen sigara içecekti. Bu durumun herkesten çok Polat abiyi etkilediğini biliyordum çünkü Ezgi tarafından çok fazla şey yaşamıştı. Sağlığı o kız yüzünden kötüleşmişti ve şimdi ona böyle şeyler yaşatan birinin yabancı olduğunu öğrenmişti. Abim kız kardeşini her şeye rağmen koruyup sevmişti lakin Ezgi bunu hiçe saymıştı. Şu an neler yaşadığını düşünmek bile bana zor geliyordu.

Bir süre sonra Efe geldi. Beklemeye devam ettik. Aniden bir kızın sesini duyduğumuzda kafamızı kaldırdık.

Esmer bir kız anladığım kadarıyla trabzandan kayıp yere düşmüştü ve bunun sonucunda güzel bir küfür etmişti. Görür görmez beni gerçekten şaşırtmıştı. Annem hemen yanına gitti. Açıkçası babamın günler önce telefonda dediği gibi anneme benziyordu ve çok güzeldi.

Birkaç dakika sonra o da oturdu.

(Bilinen diyaloglar, o yüzden geçiyorum.)

Hepimize ani çıkışı üzerine şaşkındık. Hiç böyle birini beklemiyordum ve ne tepki vereceğimi kestiremiyordum.
Merdivenlerden çıkıyordu ki aniden durup bize döndü. Bize abisi olduğunu falan söylemişti. Bu beni daha da şaşırtmıştı. O gittiğinde kimse yerinden kıpırdamıyordu.

Sıkıntıyla ofladım ve ayağa kalktım. "İyi geceler hepinize ben uyuyacağım." Dedikten sonra odama çıktım. Sıcak bir duş aldıktan sonra yatağa girdim. Tek düşündüğüm dağınık ailemiz toparlanabilir miydi? Peki onlar? Yıllar önce olduğu gibi yine bir arada olabilir miydik?