The Vampire Werewolf

H26

Wat vooraf ging:

Evaa en Nickey zijn echt raar, maar ik denk dat ze wel te vertrouwen zijn, ze helpen me altijd als ik pijn heb gehad, ze kunnen me niet helpen als ik pijn heb, dan krijgen ze zelf ook pijn en dat is natuurlijk niet de bedoeling van mijn daden, het maakt me niet uit dat ik pijn heb zolang de andere maar geen pijn lijden. Ik denk niet dat 'ze' dat weten, anders hadden 'ze' dat denk ik al lang tegen me gebruikt, dus het is maar goed dat 'ze' dat niet weten.

Waarom moet ik alles zo overdenken? Dat is echt zo vervelend, ik kan nooit als ik me verveel niet alles overdenken, zelfs school is beter dan alles de hele tijd overdenken. Ik verveel me in deze kamer echt dood, hadden 'ze' niet iets kunnen doen zodat ik me minder zou vervelen. Het is hier zo saai echt niet normaal. Zelfs Evaa en Nickey beginnen zich te vervelen en dat zegt veel. Niet dat ik zoveel zou kunnen doen, want ik heb nog steeds super veel pijn en ik lig eigelijk alleen maar op de grond en het meeste van de dag slaap ik. Dus ik doe heel weinig, ik hoop dat Jason me snel komt redden, want ik denk niet dat het verhongeren gaat helpen, maar er is een kans dat het werkt en daarom ga ik door. Ik mis Jason, en Denise natuurlijk. Waarom moeten ze altijd mij hebben.

Na ik weet niet hoe lang hoorde ik opeens allemaal lawaai en weer die verschrikkelijke pijn, waarom gebeurt dit, ik doe niks verkeert. Maar ik kan al snel niet meer denken door de pijn, ik schreeuw het niet uit van de pijn,want ik ben het nu wel gewend en dit is niet super erg. De deur van onze kamer word open gedaan, maar ik zie niet door wie, ik hoor alleen iemand die naar me toe rent en me vast pakt,vertrouwde schokjes overspoelen me en ik weet dat ik veilig ben. Ik probeer rustig te blijven en mijn ogen te openen het lukt alleen niet echt en de pijn word erger, nu schreeuw ik het wel uit van de pijn en ik voel Jason verstijven door mijn gegil. Maar hij begint nu te rennen, ik voel dat we buiten komen en met elke stap die hij zet word de pijn erger, totdat ik flauwval, gelukkig, ik laat het zwart toe, ik wil niet meer die verschrikkelijke pijn voelen.

POV Jason

Het is al weer een paar uur nadat we Robin terug hebben gehaalt en ze is nog steeds niet wakker, ik maak me zorgen om haar, ze is broodmager en volgensmij heeft ze veel pijn. De banden die om haar nek armen en benen zaten hebben we meteen weggehaalt. Het is echt vreselijk om Robin zo te zien en niet te weten of ik haar mooie lach ooit nog kan zien, het was niet zo erg toen ze bij Luna was, toen wist ik dat ik haar weer normaal zou zien, maar nu weet ik dat niet en ik kan er niet tegen, mijn wolf wil Robin beschermen, maar ik weet niet waartegen ik haar zou moeten beschermen en dat is heel frustrerend.

Ik ben nog steeds aan het denken als ik Robin haar ogen zie openen, ik pak meteen haar hand vast en geef er een kneepje in.

POV Robin

Het zwart gaat langzaam weg en ik probeer mijn ogen te openen, eerst lukt het niet maar het gaat steeds beter. Als ik mijn ogen open heb doe ik ze meteen weer dicht door het licht, ik probeer het opnieuw maar dan heel langzaam. Einlijk zijn mijn ogen weer open en ik zie dat Jason naast me zit met mijn hand vast. Ik glimlach naar hem, hij glimlacht terug en zegt "hoe gaat het?" "Wel goed" zeg ik "mooi zo" zegt hij glimachend, ik probeer omhoog te komen, het gaat een beetje moeilijk, maar het lukt wel. Ik ben blij dat ik weer terug ben, maar wat is er eigenlijk met Nickey en Evaa gebeurt, dus ik vraag "wat is er gebeurt met de twee meisjes die bij mij op de kamer zaten?" "Die hebben we gevraagt of ze bij onze pack willen en daar zijn ze nu nog over na aan het denken" zegt Jason "oke" zeg ik.