The Vampire Werewolf

H20♥

OMG mensjes het is al weer H20 :) en we hebben al meer als 2k reads!!!!! En OMG!!!!!!! We staan op #6 ik ben echt super blij, blijf dus vooral voten en commenten, ik word blij met elke vote :)

wat eerder gebeurde:

"Dan ga ik je nu iets of iemand je wil opleggen leren, je moet gewoon iets of iemand recht in de ogen aan kijken en heel erg denken aan hetgene wat je iets of iemand wil laten doen, of als het geen ogen heeft gewoon heel strak aan kijken en denken wat je het wil laten doen, soms helpt het als het hardop zegt of fluistert." Zegt Luna "oke" zeg ik, ik doe het maar gewoon. Zoals ik al dacht duurt het maar een paar minuten voor ik het onder controle heb.

Luna kijkt me raar aan, maar ik kijk gewoon verveelt, ik wil gewoon graag naar huis nu daar zoveel gebeurt. Ik denk dat Luna het aan me ziet want ze zucht en zegt "je weet dat je nog niet naar huis kunt, zelfs nu er veel gebeurt niet" ik zucht ze begrijpt me echt totaal niet en ik kijk boos weg. Luna verandert de kamer weer in mijn kamer en is weg, opeens voel ik een hele erge steek "AAAHHHH!!!!" Schreeuw ik Luna verschijnt bezorgt, maar ik heb geen tijd om daar over na te denken, want er volgt een nieuwe steek en ik schreeuw het uit. De omgeving begint te vervagen merk ik en ik hoor Luna nog net mijn naam roepen. En alles word zwart voor mijn ogen.

Als ik mijn ogen open doe doet mijn hele lichaam pijn en niet zo'n beetje pijn ook, ik kan me amper bewegen van de pijn. Ik probeer rechtop te gaan zitten, ik kreun even van de pijn, maar het lukt. Als ik de kamer bekijk zie ik dat het gewoon een witte lege kubus is, in de bovenste hoeken hangen cameras zie ik al snel. Na een tijdje merk ik pas dat ik een armband heb om m'n nek, m'n armen en m'n benen. Waar zou dat voor zijn? Denk ik, ik sta met veel moeite op en begin rond te lopen, kijken of er een kans is dat ik kan ontsnappen. Ik weet zelf namelijk ook wel dat dit niet goed is.

Terwijl ik rond loop kijk ik goed of ik ergens kan ontsnappen, ookal kijk ik zo goed ik zie de deur nog steeds bijna niet, zo goed is hij verstopt. Als ik aan de deur wil trekken voel ik weer zo'n schok als toen bij Luna, maar nu tien keer erger, ik schreeuw het dan ook uit van de pijn. Oke niet meer proberen dus, ik voelde nu ook dat de pijn vanuit de armbanden komt, vooral mijn nek doet nu erg veel pijn.

POV Denise

Wat was die pijn, iedereen keek me echt heel raar aan toen ik het uitschreeuwde van de pijn, maar ik denk dat de pijn van Robin komt, dat betekent dus dat ze wakker is denk ik blij, maar ook verdietig omdat ze pijn heeft. Ik ren dus snel de klas uit en ren weg, opweg naar de roedel, de roedel ligt dichterbij school als bij tante. Ik ren snel, onmenselijk snel, maar dat maakt me nu niet uit, ik wil Robin graag zien. Ik mocht eigenlijk meteen al weggaan uit het ziekenhuis, mijn wonden begonnen toch al te genezen door het weerwolfgedoe.

Als ik eindelijk bij de roedel aan kom is het een chaos, ik vraag aan een random iemand die langskomt "wat is er aan de hand?" "De Luna is verdwenen, wist je dat nog niet?" Vraagt de oude man "nee, nee dat wist ik nog niet" zeg ik een beetje boos en loop richting het packhuis "ga daar maar niet heen, de alfa is woedend dat dit kon gebeuren" zegt de onbekende man "maakt me niks uit" zeg ik "hadden ze het me maar eerder moeten vertellen" en ik loop door, ik weet gewoon dat de man me raar aan kijkt.

Wanneer ik binnen kom is het eerste wat me opvalt de rotzooi, overal en nergens liggen meubels in stukken en ik hoor, waarschijnlijk Jason die het doet, nog meer dingen breken. Ik volg gewoon het geluid en ik kom bij Jason aan, ik zie Mark Jason proberen te kalmeren, als Mark mij ziet krijgt hij een vragende uitdrukking op zijn gezicht "moet jij niet op school zijn?" Vraagt hij "jawel" zeg ik "maar ik voelde van Robins kant af echt verschrikkelijke pijn, dus ik dacht 'wat is daar nou aan de hand?' En dus kwam ik hier heen". Jason is eindelijk gestopt met spullen slopen en kijkt mij nu aan "wat voelde je?" Vraagt hij "uhmm, ik denk niet dat je dat wil weten Jason" antwoord ik eerlijk, zijn ogen kleuren goud en hij schreeuwt nu op zijn alfastem "WAT VOELDE JE!?" Ik krimp een klein beetje ineen en zeg "eerst was de pijn heel erg en kwam het twee keer vlak na elkaar, toen vijf minuten daarna kwam nog een keer die pijn alleen dan tien keer zo erg". Nadat ik dat gezegd heb gaat Jason weer verder met spullen slopen, Mark en ik proberen hem te stoppen, tot de pijn weer komt het is weer tien keer zo erg als de laatste keer en het duurt nu ook langer, wel zeker een minuut. Als de pijn eindelijk opgehouden is, merk ik pas dat ik het uitschreeuwde van de pijn en dat ik op de grond lag terwijl de tranen over m'n wangen stromen, ik merk nu ook pas dat Jason en Mark me bezorgt aan kijken. Mark begint als eerste te praten "misschien moet je even op bed gaan liggen ofzo" "goed idee" antwoord ik schor van het gillen, ik probeer op te staan al doet mijn hele lichaam pijn, de jongens merken het en helpen me. Als ik sta merk ik dat het te snel was door de vlekjes en duizeligheid, ik grijp me snel aan iets vast en blijf zo staan tot het weg is. Als het weg is merk ik pas dat ik me vast houd aan Jason "bedankt" mompel ik en laat snel los.

Eindelijk lig ik in een heerlijk zacht bed. Het traplopen was een hel, het was twintig keer zo erg als de trap op lopen met spierpijn in je bovenbenen. Het bed ligt zo fijn dat ik bijna meteen in slaap val, gewoon omdat de pijn me zo uitgeput heeft.