yâr bandı

iki,

"Elimde olsaydı kalbim sevgine kucak açmazdı." dedi kadın gözyaşları içerisinde. "İnan elimde olsa seni kendime katmazdım."

Derince iç çekti. "Şimdi benden bana ne kaldı?"

"Sivri sözcüklerin işlemiyor artık bana." dedi adam gaddarca. "İncitmek için doğrulttuğun her kelimenin hedef tahtasında yine sen asılısın."

"Acımasızsın." diye sızlandı kadın. "Nefes alamıyorum sevginin zehrine bulanan gönlümden."

Bir zamanlar adamın öpmeye kıyamadığı gözyaşlarını elinin tersiyle sertçe sildi. "Soluğum kesilirken panzehir için yine benden esirgediğin sevginden medet umuyorum."

"Karşılığının olmadığını biliyorsun." dedi adam.

"En azından bir zamanlar beni kalbine buyur etmiş olduğunu bilmek güzel." dedi kadın halsizce gülümserken. "Boşalan göğüs kafesimin karşılığında bir zamanlar yüreğinde bir nebze olsun yer edinmiş olduğumu bilmek inan çok güzel."

"Sevginde gölgelenmek huzurluydu." diye itiraf etti adam. "Ama ben sevmeyi bir başkasından öğrendim."

"Yine yalan söylüyorsun." dedi kadın çatlayan sesiyle.

Adamın itirafıyla oluşan uzun süreli sessizliği bozarken ciğerlerine zorlukla nefes gönderiyordu. Adamın hâlâ bu denli acıtmayı başarabilmesi daha derinden yaralıyordu.

"Yalan söylemem, biliyorsun." diye cevapladı adam kayıtsızca. "Sana karşı hep dürüst oldum."

"Sevgime muhtaç olduğunu söylemiştin." dedi kadın, adamın itirafına tutunan aciz bir umutla. "Sevgimin sana iyi geldiğini, hep bir adım ötende istediğini söylemiştin."

"Sen yara bandıydın, yaralarımı örtbas etmek için vardın." dedi adam diline pelesenk ettiği bir gerçeği dile getiriyormuşcasına sakinlikle. "Ama artık gizlemeye ihtiyaç duyduğum bir yaram kalmadı. Merhemimi buldum."

"Sevindim." diye fısıldadı kadın dakikalar sonunda toparlayabildiği soluğuyla. "En azından birimizin yaralarının sarıldığını duymak güzel."

"Hoşça kal." dedi adam.

Telefon yeniden kadının cevabını beklemeden sonlandı.