My Secret Prince

~.14.~

*Zayn*

Ostatni dzień w Paryżu nadszedł zdecydowanie za szybko. Wycieczka minęła, jak pstryknięcie palcem, ale za to przyniosła wiele wspaniałych wrażeń. Choć w tym mieście byłem wiele razy z ojcem, to nigdy nie miałem przyjemności poznać go naprawdę. Spacerować ulicami, wejść na wieżę czy pójść do klubu. 

A w Louvrze byłem raz na przyjęciu z politykami, które zanudziło mnie okrutnie. 

Jednak, najlepszym wspomnieniem na pewno będzie noc spędzona z Rosalie, która pomogła mi dotrzeć do wszystkich tajemnic dziewczyny. Zbliżyliśmy się do siebie nie tylko fizycznie, ale również psychicznie, czego nigdy wcześniej nie zaznałem. Było mi z nią tak dobrze, że w duchu modliłem się, aby ta bańka nie prysła. 

Niestety, była tak cienka i podatna na zniknięcie, że każdego dnia w mojej głowie pojawiały się obawy. Mogłem zostać rozpoznany wszędzie, albo rodzice w jakiś sposób mogli wyśledzić moje poczynania. W każdej sekundzie moje marzenie mogło po prostu wymknąć się z moich rąk. 

Oprócz tych myśli dręczyło mnie też poczucie winy. Wszyscy przyjaciele nie mieli najmniejszego pojęcia, że Zayn Malik, z którym chodzili do szkoły to tak naprawdę książę Indii, który uciekł z kraju i jest poszukiwany. Mieli mnie za zupełnie inną osobę, a ja tkwiłem w kłamstwie i raniłem ich codziennie. 

Wiele razy chciałem powiedzieć Rosalie, kim jestem. Jednak, nigdy nie zdobyłem się na odwagę. Tchórzyłem, jak gówniarz i zagłębiałem się w jeszcze większe bagno. Bałem się tylko, że w końcu się utopię i nie będzie już ratunku. 

Budzik w telefonie zadzwonił punktualnie o 7:30, zbudzając ze snu mnie oraz Harry'ego i Niall'a. Żadnemu nie chciało się ruszyć, więc dobre 10 minut przeleżeliśmy, jęcząc raz jeden raz drugi. 

- Ej Zayn - zaczął zaspany Niall z twarzą wklejoną w poduszkę. - O której wstawałeś do szkoły w Indiach?

- Um...jakoś koło 7:00 - skłamałem, drapiąc się po karku.

- Gdybym rządził tym krajem, to ustanowiłbym godzinę wstawania dla wszystkich na 10:00 - stwierdził Horan, przeciągając się. 

Prychnąłem cichutko pod nosem, myśląc o odpowiedzi, której mógłbym mu udzielić, gdyby tylko wiedział, kim jestem. 

- Czas wstawać, panowie. Autobus nam odjedzie - powiedział Styles, wychodząc spod ciepłej pościeli. 

Udał się do drewnianej komody, otworzywszy moją szufladę, wybrał parę czarnych majtek. Spojrzałem na niego zdezorientowany.

- Co ty do chuja robisz? - zapytałem zmieszany, widząc go grzebiącego w mojej bieliźnie.

- Bokserki mi się skończyły. Mogę twoje? - odrzekł beznamiętnie, wyjmując jedną parę.

- Weź sobie - odparłem, podnosząc się do pozycji siedzącej. 

Styles zniknął za drzwiami łazienki, a ja podszedłem do swojej szafy, wybrałem ubrania i czekałem, aż kolega zwolni mi prywatne miejsce. W tym czasie przeglądałem media społecznościowe, przeszukałem też indyjskie portale, lecz jedyny news o mojej rodzinie dotyczył spotkania mojego ojca w ratuszu.

W końcu dostałem się do środka. Umyłem zęby, ubrałem się w chinosy, czarny tshirt, converse tego samego koloru oraz jeansową katanę, uczesałem włosy. Ciało spryskałem perfumami, po czym wyszedłem. Poczekaliśmy na Niall'a, aby następnie we trójkę ruszyć na śniadanie.