Into The Land Never Told (Aqaven Series #1)

30 Reunited at last

Hindi ko na muna idinilat ang mga mata ko. Who knows where I'm waking up again. Nakakabahala lalo na't ito ang pinakamagandang tulog ko mula nang magsimula ang misyon namin sa Agoza.

Pinakaramdaman ko ang paligid. The familiar matress. The scent. What a deja vu.

I opened my eyes and the familiar picture frames on my desk welcomed me. Napatingin rin ako sa higaan ko at napatunayang nandito nga ulit ako. It's my room. Probably an illusion.

Bumangon ako sa higaan at nakipagtitigan sa pinto ng silid ko. Once I open that door everything will change. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang nangyari pagkatapos kong basahin ang linyang iyon. I didn't even have time to tell my wishes.

"Eira!"

"Mommy!" Agad akong napatakip sa bibig ko. Why did I answer? Mommy's not here.

"Bumaba ka na!"

I could hear mommy's faint voice from behind the door.

Am I really back?

Nagmamadali akong tumakbo patungo sa pinto at binuksan ito. Agad kong naamoy ang kasalukuyang niluluto ni mommy. It was my favourite beef steak.

Tanaw mula sa hallway ng second floor ang kusina kung kaya't nakikita ko si mommy na naghahanda sa mesa namin. She looked up and smiled at me. Her smile turned into frown upon seeing me.

"Bakit ka umiiyak?"

Agad kong hinawakan ang mukha ko at pinahid ang luhang pumapatak sa pisngi ko. Hindi ako makapaniwala. Nandito ako. Mommy's alive and well!

Halos magkadapa-dapa na ako sa pagtakbo pababa ng hagdan just to be in her arms again. Just to hug her warm body again. It's been months and I'm longing for her.

"Mommy!"

Para akong batang nawala nang yakapin ko si mommy. Mommy just barely had time to put down the plates. Iyak ako ng iyak sa balikat niya parang may kung anong nangyari sa akin.

I just missed her so much.

Was it all a dream? A long nightmare? Ilang beses ko na ba itong tinanong sa sarili ko? Takot akong maging ilusyon na naman ito. Ayaw ko na siyang bitawan. Takot ako na kapag bumitaw ako sa pagkakayakap sa kaniya ay mawala ulit siya sa piling ko.

"I'm free. Mommy, I miss you. I miss you so much." Humihikbi na ako sa pagkayakap kay mommy. Agad kong naramdaman ang paghagod ni mommy sa likuran ko. Her warm touch. I'm sure I'm finally home. "This better be true. Just be true."

"Eira, anak." Mommy uttered on her sweet calming voice. "You better calm down first. I'm here. I'm always here."

I eventually calmed myself down. I held her hand assuring myself that she's here. Napansin ito ni mommy kung kaya't malumanay niya akong tinignan. She looked at me like I was the most precious thing she have.

"What happened?" tanong niya habang mahigpit rin na hinawakan ang kamay ko. We didn't even care about our breakfast getting cold.

"I lost you mommy." Tinitigan ko siya pero hindi ko maiwasang mapansin ang bahagyang pag-iba ng tingin niya. Eventually she just bursted crying. "What's wrong?"