Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Uśmiechnęła się do siebie z satysfakcją, gdy szef chuligańskiej paczki, która zaatakowała ją tydzień wcześniej, teraz z przerażeniem odwracał od niej wzrok.
Mimo, że nigdy nie miała w tym kierunku żadnych wielkich ambicji, lubiła uczucie posiadania władzy lub przewagi nad innymi ludźmi.
Jako, że całe życie była traktowana z góry, po prostu przyjemnym zdawało się od czasu do czasu, dla odmiany nad kimś górować.
Przerzuciła wzrok na zegarek, z niezadowoleniem stwierdzając że czekała ją jeszcze godzina matematyki i dwie kolejne zajęć klubowych.
– Asaaaaami. – Na jej ramieniu uwiesiła się drobna szatynka. – No dawaj, urwij się z tego kółka młodych filozofów. Nic na tym nie stracisz, a ja mogę ci postawić jakieś dobre jedzonko.
Asami miała niemały problem by ukryć zirytowanie zarówno jej zachowaniem, faktem, że zawała ją po imieniu, jak i odruchami wymiotnymi na myśl dłuższego przebywania w jej towarzystwie.
– Nie dam dziś rady – odpowiedziała przyjaźnie. – Matka by mnie chyba zabiła, gdybym kolejny raz się urwała – perfidnie skłamała.
– Ale Asaaaami. – Szatynka zrobiła słodkie oczka.
Nic się nie zmieniła od gimnazjum. Dalej nie rozumiała, co to znaczy „nie" i robiła jej wyrzuty, za każdym razem gdy zamiast wymówki używała prawdziwego stwierdzenia, że po prostu nie ma ochoty nigdzie iść.
– Następnym razem gdzieś wyskoczymy – zapewniła, już zastanawiając się nad sposobem wywinięcia się od spotkania na ten "następny raz".
– Zawsze tak mówisz. – Wydęła wargi. – A te następne razy jakoś nigdy ostatecznie nie następują... – dodała z wyrzutem.
– Daj jej spokój, Nakatomi. Nie widzisz, że nasza mała wojowniczka jest dziś ewidentnie nie w sosie? – odezwał się kroczący obok nich, czarnowłosy chłopak.
Za nim również Asami niespecjalnie przepadała.
Był bowiem przykładem ładnego, zawsze otaczającego się ludźmi, pewnego siebie i zabawnego chłopca, który nigdy nie miał poważnych problemów. Nawet tych pochodzących z przemyśleń na temat świata, społeczeństwa czy celu własnego istnienia. Był na tyle roztropny by nigdy nie przejmować się takimi sprawami.
Czuła do niego niechęć z powodu zżerającej ją od środka zazdrości.
– Ale nie rozumiesz, Kasai– zaprotestowała Nakatomi. – Asami zachowywała się tak samo w gimnazjum. Nie zgodzi się na wyjście, dopóki jej uszy nie zgniją od ciągłego namawiania. To po prostu ten typ człowieka.
Asami miała w tamtej chwili ochotę powiedzieć jej prawdę na temat powodu, dla którego unikała tamtych spotkań. Miała ogromną chęć zniszczenia jej cukierkowej wizji leniwej, ale uwielbiającej spędzać z nią czas przyjaciółki.
