Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zostały jej jeszcze dwie minuty więc tak właściwie prawie idealnie wyrobiła się z rozmową z ojcem. Poprawiła fartuszek, otarła kąciki oczu, przy których nazbierały się łzy, wzięła głęboki wdech i otworzyła tylne drzwi sklepu, wchodząc na zaplecze.
– O, dzieciaku. Dobrze, że jesteś – usłyszała z lewej strony.
Stał tam kościsty, przygarbiony, łysy starzec.
– Dzień dobry, szefie. Właśnie wracam z przerwy – odpowiedziała z firmowym uśmieszkiem. – Jak się szef dzisiaj czuje?
Pokręcił głową, przymykając oczy.
Asami doskonale wiedziała, że nie mogło to oznaczać nic dobrego.
– Co się stało? – zapytała poważnie.
Szef westchnął, wyjmując z kieszeni białą kopertę.
– Masz zapłacone za ten i przyszły miesiąc, żebyś zdążyła sobie coś znaleźć.
Wyciągnął przedmiot w jej stronę.
Gure znieruchomiała.
– Słucham?
Szef podszedł do niej, wciskając kopertę do ręki.
– Ostatnio dostałem anonimowy telefon, że urząd bardzo zainteresował się moim sklepem i wczoraj rzeczywiście kręcili się po okolicy, wypytując o mnie i moich pracowników. Przykro mi Gure, ale nie mogę cię tu dłużej trzymać.
Cała krew odpłynęła jej z twarzy, przybierając kolor koperty.
– Zwalnia mnie szef? – zapytała z niedowierzaniem.
– Nie robiłbym tego, gdybym miał wybór – wzruszył ramionami. – Wolałbym nie tracić takiej dobrej pracowniczki.
Asami głośno wypuściła powietrze.
– W porządku. Dziękuję za wszystko, co pan dla mnie zrobił.
Zaczęła się kłaniać, jednak momentalnie się wyprostowała, gdy szef zacmokał z niezadowoleniem.
– Przelicz pieniądze – odrzekł szorstko. – Zawsze jak ci płacą musisz je przeliczyć. A jak będziesz wychodzić, weź sobie trochę alkoholu i fajek na mój koszt. Pewnie teraz będzie ci trudniej je kupić.
Asami uśmiechnęła się smutnawo.
– To się szefowi może nie opłacić.
– Już i tak jestem jedną nogą w grobie, więc nic mi po pieniądzach – machnął ręką, po czym usiadł na drewnianym stołku. – Tobie przydadzą się dużo bardziej.
Asami prędko przeliczyła wypłatę i poinformowała szefa, że wszystko się zgadza.
– Jak skończą ci się zapasy to wpadaj tu czasem – odrzekł, gdy już się zbierała do wyjścia. – Może i urząd mnie ściga, ale to nie znaczy że nie sprzedam ci papierosów czy jakiegoś dobrego wina – puścił jej oczko.
