Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wyglądał na zawstydzonego. I bardzo dobrze! Takiego właśnie chciała go widzieć. Zażenowanego, zrozpaczonego, kompletnie wyzbytego nadziei.
– Nie potrafiłaś zerwać relacji z Nakatomi, więc ci w tym pomogłem.
Spojrzała na niego oniemiała.
Poczerwieniał na twarzy, gdy mówił:
– Sato chciał wszystkim o tym powiedzieć. Wrzucić do neta informacje na temat twojego ojca i reszty rodziny.
Przeklęła w myślach.
Wiedziała, że wściubianie nosa w nie swoje sprawy było kretyńskie, a mimo to, pomogła wtedy tamtej dziewczynie. Do tego – o zgrozo! Użyła indywidualności.
Gdyby Sato o niej powiedział, prawdopodobnie wzięliby go za wariata. Oprócz jego kolegów nie było żadnych świadków. Policja nie wzięłaby tego na poważnie, a jego rodzina od trazu zatuszowałaby całą sprawę.
W końcu pobił bezbronną uczennicę i szantażował drugą. Mógłby się z tego zrobić niezły skandal.
Jednak gdyby mimo tych wszystkich konsekwencji postanowił puścić parę, mogliby zacząć grzebać. Połączyliby incydent sprzed dwóch lat z mocą, którą by opisał.
Całe szczęście postanowił użyć innego sposobu, żeby się na niej zemścić. Stąpała po okropnie kruchym lodzie. Z każdej strony pękał, a ona stała na malutkiej wysepce. Znikąd nie było pomocy. Wiedziała to doskonale.
– Dlaczego tego nie zrobił? – zapytała po dłuższej chwili.
– Przekonałem go, że to by cię za mało zabolało. Związek z kimś, kogo nienawidzisz – to dopiero tortura! Zwłaszcza dla kogoś tak dumnego, jak ty.
Nie do końca mu wierzyła, ale udawała, że jest inaczej.
– Z pewnością coś takiego ugodziłoby we mnie bardziej – przyznała. – A wam dostarczyło mnóstwo zabawy.
Kasai pokręcił głową. Noga chodziła mu coraz szybciej, a twarz czerwieniła z każdym kolejnym słowem:
– To nie tak. Naprawdę mi się podobasz. Chciałem tylko...
Westchnął, siadając na betonowej powierzchni dachu. Jedną nogę rozprostował, a drugą trzymał blisko ciała. Wyglądał jakby właśnie przechodził jakieś okropne katusze.
Podobało jej się to.
Miała nadzieję, że będzie cierpiał jeszcze bardziej.
– Nie chciałem – poprawił się po chwili – widzieć cię przybitej. Zawsze – przez całą naszą znajomość zachowywałem się jak kompletny dureń, żebyś się zaśmiała. Albo po prostu... uśmiechnęła.
– I sądzisz, że coś takiego skłoni mnie do związku z tobą? – zapytał.
– Nie. To znaczy. Nie do końca o to... – uderzył pięścią w ziemię. – Cholera!
