Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Przetarła zmęczone i nieco podpuchnięte oczy dłonią, bardzo poważnie zastanawiając się nad pójściem na wagary.
Jak na razie miała niewiele nieobecności, a tamtego dnia czuła się jak chodzący trup. Nie dość, że w nocy spała może ze trzy godziny, to jeszcze z samego rana musiała wplątać się w kłótnię z matką. Podsumowując: jedynym czego pragnęła było wygodne łóżeczko, ciepły kocyk i jakaś dobra kawka.
Ktoś po drodze szturchnął ją ramieniem, ale to zignorowała. Podobnie zresztą było z przeprosinami tamtego osobnika.
Była zbyt padnięta na uprzejmości.
Tamta świadomość sprawiała, że wagary wydawały się tym bardziej rozsądne. Bo kiedy nie była w stanie myśleć i non stop analizować wszystkiego wokół, bardzo łatwo było jej popełnić błąd – odchylić swoją maskę, lub - nie daj Boże! - wstawić drzwi do tych ścian, które tak ciężko budowała, by oddzielić się od ludzi.
Ziewnęła, zakrywając usta dłonią.
Chyba rzeczywiście powinna sobie odpuścić szkołę...
– Hej, Gurē! – Spojrzała do tyłu, słysząc, jak ktoś wykrzykuje jej nazwisko.
Widząc czarną czuprynę, charakterystyczne i intensywnie zielone oczy, zdała sobie sprawę, że chyba już nie ma odwrotu.
– Hej – odpowiedziała wypranym z energii i emocji głosem.
Gdy Kasai zrównał z nią kroku, usłyszała ciche westchnięcie.
– Znowu nie spałaś?
– Spałam – rzuciła lakonicznie.
– Godzinę? – zakpił.
Gurē miała wielka ochotę odwrócić się na pięcie i po prostu bez słowa odejść. Tylko tego jej brakowało. Żeby człowiek, który nic o niej nie wiedział potępiał ją za wynik tego, co działo się w jej życiu.
By chłopak, który jej nie znał, udawał, że się o nią troszczy.
– Trzy – mruknęła cicho.
– Ostatnio było cztery – odrzekł, starając się żartobliwym tonem ukryć irytację. – Ciekawe kiedy będę świadkiem twojego padnięcia z wycieńczenia.
Wyglądało na to, że oboje mieli serdecznie dość siebie nawzajem.
A znali się niecałe trzy miesiące, więc Gurē zastanawiała się, jak szybko tamta relacja się rozpadnie. Może powinna już powoli zacząć szukać innych potencjalnych znajomych na jego zastępstwo?
– A mówią, że jesteś dobry z matmy. – Tamtego dnia nawet jej riposty średnio trzymały się kupy.
– Co? – zapytał, nie do końca łapiąc o co jej chodzi.
